Bekkers concludeert dat het geven aan goede doelen voornamelijk een kwestie is van sociale omstandigheden, en niet zozeer van karakter. Sociale omstandigheden bepalen ongeveer 70 procent van de verschillen in het geefgedrag van Nederlanders. De overige 30 procent is te herleiden tot persoonlijkheidskenmerken en een altruïstische instelling, waarbij de belangen van anderen voorop staan.

Behalve het geven aan goede doelen belicht Bekkers onder meer de inzet voor vrijwilligerswerk en het afstaan van organen voor transplantatie. De meest karakteristieke eigenschappen van mensen die geld, tijd, bloed en organen geven zijn in aflopende volgorde: een hoger opleidingsniveau, een sterkere religiositeit, het wonen in een kleinere gemeente, het hebben van een voltijdsbaan en een hoger inkomen, aldus Bekkers.

Wie een hbo- of universitair diploma heeft, geeft gemiddeld 120 euro meer aan goede doelen, rekening houdend met verschillen in inkomen. Het verschil tussen de giften van de 10 procent hoogste en laagste inkomens is volgens Bekkers overigens niet zo groot, ongeveer 70 euro.

Persoonlijkheidseigenschappen blijken geen grote invloed te hebben op geefgedrag. Mensen die zichzelf omschrijven als vriendelijk of goed in staat om zich te verplaatsen in anderen zijn niet vaker actief als vrijwilliger of bloeddonor en geven net zo veel geld aan goede doelen als mensen die zichzelf als onvriendelijk omschrijven.

Het blijkt echter dat mensen meestal als vrijwilliger of donateur bij maatschappelijke organisaties betrokken raken via anderen uit hun sociale omgeving. Sociale druk speelt hierbij een grote rol. Hoe hechter de relatie is met iemand die vraagt om een bijdrage van tijd of geld, hoe vaker mensen op zo’n verzoek ingaan.

Het is voor het eerst dat zowel de invloed van sociologische als van psychologische factoren ten aanzien van geefgedrag in één onderzoek zijn bestudeerd. Aan het onderzoek deden ruim 1500 Nederlanders mee.