Mogelijk telt de Amsterdamse prostitutie 255 slachtoffers van seksuele uitbuiting. Dit bleek vorige week uit een grove schatting van de gemeente Amsterdam. Eerdere schattingen van het aantal slachtoffers liepen uiteen van 10 tot 90 procent, zowel in de legale als in de illegale prostitutie.

We hebben daar slecht zicht op, mede omdat slachtoffers vaak bang of verward zijn of gechanteerd worden, en daarom niet kunnen getuigen. Maar we weten wel dat veel prostituees op grote schaal worden misbruikt door ‘klanten’ en worden onderdrukt door criminelen. In iedere andere sector, of het nu de horeca of de haven van Amsterdam is, zouden we dit absoluut niet accepteren. En terecht. Waarom laten wij dit als samenleving toe?

Mensenhandel

Amsterdam is een toonbeeld van vrijheid en tolerantie. Maar vrouwen achter ramen, prostitutie als toeristische attractie, seks als koopwaar, met alle ellende, dwang en criminaliteit eromheen, dat heeft allemaal niets met vrijheid of tolerantie te maken. Sommigen vinden het stigmatiserend voor sekswerkers om prostitutie in verband te brengen met mensenhandel. Maar we kunnen niet om de realiteit heen. Dat verband is er helaas.

Zeker moeten we sekswerkers met respect behandelen en hulp bieden. Maar laten we onszelf niet wijsmaken dat we geen kritiek mogen hebben op de huidige situatie, omdat we daarmee een ”taboe” in stand zouden houden. Er zullen altijd bezwaren zijn tegen ”sekswerk”, en met goede redenen. Niemand wil dat zijn of haar dochter op de Wallen aan het werk gaat. Of via internet in de prostitutie belandt en daar niet meer uitkomt.

Ravage

Amsterdammers beseffen dat ook. Uit onderzoek van het Parool bleek dat ook steeds meer hoofdstedelingen het niet meer van deze tijd vinden om vrouwen in de etalage te zetten. Bovendien mijden ze de Wallen massaal. De stad is daar overgenomen door groepen dronken en blowende toeristen, die een spoor van ravage achterlaten. Ten koste van vrouwen uit bijvoorbeeld Roemenië of Bulgarije, welteverstaan. Die zitten daar zelf ook niet op te wachten. En soms zitten ze ook gevangen in een crimineel circuit en raken ze beschadigd voor het leven. De verhalen zijn hartverscheurend. Maar het is nog te vaak onzichtbaar leed.

Er zijn zeker prostituees die desgevraagd zeggen dat ze het ‘werk’ uit vrije wil doen. Maar hoe representatief zijn zij? Van de vrouwen in de prostitutie komt 60 procent uit Oost-Europa. Meer dan 80 procent is van niet-Nederlandse afkomt. Het zijn meestal geen vrijgevochten vrouwen die uit eigen wil een treinkaartje naar Nederland hebben gekocht. Draai dat beeld eens om. Als je toeristen kunt waarschuwen voor de verkoop van gevaarlijke xtc op straat, kun je hen ook waarschuwen voor het risico dat zij mensenhandel in stand houden.

Uitstapprogramma’s

De Amsterdamse ombudsman suggereerde om een leeftijdsgrens in te voeren voor de Wallen, omdat er nu ook kinderen komen. Maar volgens ons is het tijd voor een radicale stap. Wat het CDA betreft, ligt daar een historische kans voor de nieuwe burgemeester: breek met het verleden en sluit de ramen op de Wallen.

Daarmee zijn zeker niet alle problemen opgelost. We zullen ook moeten investeren in de bestrijding van dwang en mensenhandel (op straat en zeker ook op internet) en in uitstapprogramma’s.

Maar ondertussen kan de gemeente Amsterdam daarmee wel een belangrijke stap zetten. Laten we vrouwen bescherming bieden en in ieder geval stoppen met raamprostitutie. Weg met het aanbod, want aanbod schept vraag. Halsema’s voorgangers is het niet gelukt met pleisters plakken. Heb het lef, neem het op voor al die kwetsbare vrouwen en geef dit historische stukje Amsterdam terug aan de inwoners zelf. Denk aan het beeld dat we onze kinderen en kleinkinderen doorgeven. Kortom: ramen sluiten en rode lichten uit.

Anne Kuik is Tweede Kamerlid voor het CDA. Diederik Boomsma is fractievoorzitter van het CDA in Amsterdam.