Met deze woorden opende dr. De Reuver, scriba van de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) donderdagmiddag de nieuwjaarsreceptie van de dienstenorganisatie van de PKN. De receptie was dit jaar vormgegeven als ontmoetingsbijeenkomst voor ambts- en taakdragers in de PKN. De bijeenkomst, die zo’n driehonderd belangstellenden trok, had als thema ”Een goed verhaal”.

Staand op een zeepkist in de hal van het dienstencentrum in Utrecht zette dr. De Reuver de estafette van verhalen in gang met drie korte vertellingen. Zijn eerste verhaal ging over een kerkbestuurder in het zuiden van het land, die een regenboogvlag aan de kerktoren had gehangen om daarmee het verzoek van twee vrouwen in te willigen. Daarna vertelde dr. De Reuver hoe hij met een van de ondertekenaars van de Nashvilleverklaring „in alle liefde, in openheid en eerlijkheid” had gesproken. Dat dit gesprek met gebed werd afgesloten, bewijst volgens de scriba dat de kerk een ontmoetingsplek is waar christenen zich veilig en geborgen mogen voelen. In het derde voorbeeld van de manier waarop een kerk een verhaal kan creëren, verwees de scriba naar de Bethelkerk in Den Haag die met een ononderbroken kerkdienst Armeniërs voor uitzetting wil behoeden.

Op diverse plekken in het landelijk dienstencentrum waren podia opgesteld waar vertegenwoordigers van plaatselijke gemeenten hun verhaal konden vertellen. Ds. O. Grevink, die bezig is met het opzetten van een pioniersplek in Waalwijk, noemde het regelmatig bezoeken van de plaatselijke school als mogelijk middel waarmee de kerk met vervreemde ouders in contact kan komen. De kerkpionier noemde een voorbeeld waarin het lijdensverhaal van Christus bij kinderen vragen over sterven en de dood opriep. Voor ds. Grevink waren zulke kindervragen aanleiding om bij de ouders op bezoek te gaan en zo gelegenheid te krijgen diepe levensvragen in relatie tot de Bijbel te bespreken.

Dierendag

Een bezoek aan de school rondom dierendag in combinatie met een kerkdienst, gebruikte ds. Grevink om Bijbelse noties over Gods scheppingswerk aan de orde te stellen. „Het is een wisselwerking. Tegenwoordig kan de kerk niet zonder pioniers, maar omgekeerd kan een pionier ook niet zonder de kerk.”

In een andere vleugel van het gebouw vertelde Marian Kuijs haar verhaal ”Het geluk van Almere”. Zij legde uit hoe het in haar ogen „wat verlamde kerkelijk leven in Almere” tot bloei kwam. „De slechte onderlinge verhouding tussen de drie wijkgemeenten van Almere zorgde voor een verzuurde atmosfeer. Na de komst van een nieuwe predikant, die begon met het voeren van intensieve gesprekken, veranderde de situatie.”