Passie voor kwetsbare dak- en thuisloze
Eline Hollebrandse (38) uit Krabbendijke weet wat uitzichtloosheid is. Ze lag enkele keren op de rand van de dood, maar door een wonder van God is ze nu een stabiele vrouw en moeder. En een gepassioneerd begeleider bij het Leger des Heils.
„Mensen die bij de dag- en nachtopvang in Dordrecht binnenkomen, hebben vaak alleen een rugzak of plastic tas bij zich. Daar zit letterlijk alles in wat ze nog hebben. Hier komt een van de meest kwetsbare groepen uit de samenleving bijeen. Daar mag ik mee werken en dat vind ik een groot voorrecht.
We spreken hier van klanten. Nu we weer richting de winter gaan, kloppen er per dag gemiddeld tussen de vijftig en zeventig mensen bij ons aan. Het is mijn taak om er, samen met mijn collega’s, voor te zorgen dat er geen spanningen ontstaan en dat de dag goed verloopt.
Dat valt niet altijd mee, want je hebt met verschillende culturen te maken. Rustig blijven en consequent zijn, dat is belangrijk. Maar wat ik vooral probeer te doen, is laten zien dat ik onze klanten hoor en zie. Echte aandacht; daar hebben ze, net als alle andere mensen, behoefte aan.
„Hoe voel je je?”, vraag ik vaak. Dus niet: „Hoe gaat het met je?” Ik heb gemerkt dat die vraag voor klanten soms lastig is te beantwoorden. Gevoelens liggen dichterbij en komen wat sneller naar boven.
Denk trouwens niet dat een gesprek altijd zomaar tot stand komt. Soms ga ik gewoon even bij iemand staan. Zo van: „Ik ben er voor je.” Meer niet. Als je dan de volgende keer een glimlach krijgt, is dat al een grote beloning.
In dit werk heb je ogen van voren en van achteren nodig. Ook staan mijn oren continu open en observeer ik heel scherp: wat gebeurt er, waar moet ik ingrijpen? Dat maakt mijn werk dynamisch en uitdagend.
Psychische problemen
Er zijn bijzonder moeilijke casussen. Wat opvalt, is dat er steeds meer mensen met psychische problemen bij ons komen. Juist zulke klanten help ik graag. Ik weet zelf maar al te goed wat uitzichtloosheid is.
Dat ik hier nu zit, dit verhaal kan vertellen en ben wie ik op dit moment ben, is een wonder van God. Nee, dat is niet goedkoop bedoeld. Van 2012 tot maart 2016 ben ik volledig opgenomen geweest in verschillende ggz-instellingen. Na intensieve behandelingen ben ik opgegeven. Niets meer aan te doen. Begeleid wonen lag in het verschiet, maar niet meer in het gezin.
Tot God ingreep. Mensen die me kennen uit mijn vorige leven, weten niet wat ze zien. Sommigen geloven het ook niet. Toch is het zo. Ik ben weer de vrouw voor mijn man, de moeder voor onze vier kinderen en zit in het laatste jaar van de mbo-opleiding persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen, niveau 4. Omdat het een bbl-opleiding is, moet ik er minimaal zestien uur per week bij werken.
En dat na een leven met traumatische ervaringen, waaronder seksueel misbruik, pesten en het verlies van drie van mijn dierbare zusjes. Er was, zeker tijdens mijn opname, alleen nog totale uitzichtloosheid waardoor ik uiteindelijk een aantal zelfmoordpogingen heb gedaan. Op een bepaald moment woog ik nog 44 kilo. Snap je dat ik de mensen die in Dordrecht binnenkomen soms zo goed kan begrijpen?
Professioneel
Tegelijk vind ik het niet genoeg om alleen ervaringsdeskundige te zijn. Mijn verleden helpt me wel om invoelend te zijn en om letterlijk naast iemand te kunnen staan, maar ik wil ook professioneel kunnen handelen. Ik hoop na mijn mbo-opleiding verder te kunnen op het hbo.
Niet om te bewijzen wat ik allemaal kan, maar om door te geven dat God nog altijd wonderen doet, ook in 2018. Daar ben ik een levend bewijs van. Hij heeft me geleerd mijn verleden te accepteren. Als ik er zo diep door moest om nu anderen te kunnen helpen, dan is dat goed.
Dáár komt mijn passie vandaan. Om er te zijn voor mensen die in een situatie zitten waar we allemaal in terecht kunnen komen.”
Ook bezield werker of kent u iemand? Mail naar econ@refdag.nl.
Loopbaan Eline Hollebrandse
Het voortgezet onderwijs volgde Eline Hollebrandse op het Calvijn College in Krabbendijke. In het derde jaar van haar opleiding sociaal pedagogisch werk op het Hoornbeeck College in Rotterdam stopte ze met leren en werkte bij verschillende bedrijven. In 2002 kreeg ze haar eerste kind en werd ze huismoeder. Na haar genezing in 2016 deed ze de cursus WME bij een ggz-instelling, verrichtte ze als ervaringsdeskundige vrijwilligerswerk bij de ggz en startte ze de opleiding persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen. Ze liep stage bij het Leger des Heils en kreeg daar een contract.