Wat ik bewonder aan de Egyptenaren die ik ken, is dat ze roeien met de riemen die ze hebben. Afhankelijk van je sociale status variëren wél de grootte en het bereik van die riemen. Egyptenaren zijn er meesters in om creatieve oplossingen te bedenken om alles wat op een bepaald moment beschikbaar is, ten volle te gebruiken.

Toen onlangs vrienden van ons uit Nederland hier waren, had de net nieuwe jas van mijn vriendin vlam gevat doordat ze te dicht bij een kaars was gaan staan. Gelukkig kwam ze met de schrik vrij. Een stuk van de mouw van de jas was rijp voor de prullenbak. De zwarte stof was weggebrand en het witte isolatiemateriaal kwam eronder te voorschijn.

Mijn vriendin kocht een nieuwe winterjas en liet haar kapotte jas bij ons achter. Mijn schoonzus vroeg of ze dat kledingstuk mocht hebben. Ze kocht een lap stof, liet die op de mouw zetten door een kleermaker en daarmee was de verbrande plek niet meer te zien. De jas zag er weer prima uit, hoewel de nieuwe lap er wel verkeerd op was genaaid.

Daarmee is direct de keerzijde van de munt zichtbaar, namelijk dat de afwerking er hier niet zo toe doet. In veel huizen, ook de onze, laat de afwerking vaak te wensen over. Er zitten scheuren in de muur, een kast of deur sluit niet goed en dergelijke dingen meer. Wat je krijgt geleverd, is doorgaans niet van topkwaliteit.

De klant is hier geen koning. Dat ervoer ik bijvoorbeeld toen we een nieuwe keuken hadden laten plaatsen, net nadat we hier kwamen wonen. Nadat de werklieden waren weggegaan, kwamen we tot de ontdekking dat in een van de kastjes geen bodem zat: ze waren een plank vergeten.

Het heeft maanden geduurd voordat ze eindelijk terugkwamen om ook die laatste plank te installeren. Ontelbare keren moesten we de leverancier van de keuken, die in onze straat zijn winkel heeft, eraan herinneren. Een tante zei: „Vergeet het maar, hij heeft zijn geld gekregen, dus dan komt hij niet meer.” Maar in deze situatie bleek de aanhouder te winnen.

Juist omdat het hier zo werkt, leren mensen heel goed hun eigen boontjes te doppen. Mijn man heeft pas nog een onderdeel van de pijp van de waterleiding in de douche vervangen. Trots vertelde hij me dat het hem was gelukt en zei hij: „Als ik het de loodgieter had laten doen, had het me 100 pond gekost en dan had hij het niet zo gedaan zoals ik het heb gedaan. De pijp die er was geïnstalleerd, is van het begin af aan al kapot geweest.”

Het is waar: het gebeurt hier vaak genoeg dat de loodgieter die komt om iets te maken, juist het tegendeel doet. Waarom? Wellicht wordt hij onderbetaald. Of misschien omdat de manier waarop de Egyptische regering met de mensen omgaat passiviteit stimuleert. Of mensen ertoe aanzet hun verantwoordelijkheid niet te nemen.

Daarom bewonder ik de mensen die niet bij de pakken gaan neerzitten, maar er het beste van maken.