Reden voor Tata Steel, moederbedrijf van het voormalige Hoogovens IJmuiden, om honderd personen te interviewen. Voor elk jaar een medewerker, partner of buurtbewoner. Ze doen hun verhaal op de site 100jaarstaal.nl.

Zo is er Lisette Geluk. Ze werkt veertien jaar bij Tata Steel en is de vierde generatie Geluk in het bedrijf. Haar overgrootvader begon er in 1922. Zelf werkte ze eerst als procesoperator, nu is ze vrijgavespecialist in de warmbandwalserij. Thuis hoorde ze verhalen over het werk van haar opa, die werknemerscommissaris was. Toch dacht ze niet aan een carrière bij het staalbedrijf.

Totdat haar vader voorstelde om eens een kijkje te nemen op zijn werk en de open dagen van de Academy te bezoeken. „Je kon leren en werken tegelijk, dus dat klonk aantrekkelijk. Toch had ik niet echt een helder beeld van het bedrijf. Ik dacht bij Tata Steel aan mijnwerkers, aan mannen en vrouwen die helemaal zwart en vies waren en in de kolen stonden te scheppen. Geen idee dus van wat daar werkelijk gebeurde.”

Sinds november werkt ze samen met haar vader Hans Geluk op de warmbandwalserij. Hij noemt die situatie bijzonder. „Ik ben heel trots op haar. Trots omdat ze in zo’n andere omgeving werkt dan ze eerst wilde. Ik had niet verwacht dat ze ooit in een fabriekshal zou gaan werken. En dat ze er plezier in heeft en haar mannetje staat.”

Een echt hoogovenstelletje

Zij was receptioniste achter de balie, hij stond als beveiliger in een zaal. Daar ontmoetten Thomas en José de Vries elkaar voor het eerst. „Tijdens de cao-onderhandelingen sprong de vonk over. We zaten de hele dag in elkaars blikveld en ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Tja, het was liefde op het eerste gezicht.”

De dagen na hun eerste ontmoeting zat De Vries regelmatig in de controleroom. „José vroeg me dan om een kop koffie te drinken. Zo is het begonnen. Onze eerste reis samen ging naar Edinburgh in Schotland. Daar ontdekte ik dat we allebei liefhebbers zijn van doedelzakmuziek.”

Die speelde ook een rol toen De Vries zijn toenmalige vriendin ten huwelijk vroeg. Op het terrein van Tata Steel uiteraard. „Van kilometers afstand hoorde ze mij en de doedelzakband aankomen. In mijn Schotse kilt ging ik op mijn knieën. Dit jaar zijn we 12,5 jaar getrouwd en we werken allebei nog steeds bij Tata Steel. We zijn een echt hoogovenstelletje.”

Camping heet naar Ger Boer

Gerrit Boer –bij Tata Steel steevast Ger Boer genoemd– werkt sinds 1971 bij het jubilerende bedrijf.

Hij is montageleider en sitemanager van een van Tata Steels belangrijkste investeringsprojecten op dit moment: de bouw van een nieuwe continugietmachine in de staalfabriek. Hij zou in maart met pensioen kunnen gaan. „Maar ze hebben me gelukkig gevraagd om dit project af te maken. Anders had ik me opgedrongen hoor, dat kan ik je wel zeggen. Dit wil ik voor geen goud missen. Werken met techniek en mensen, dat vind ik zó mooi.”

Met talloze projecten op zijn naam is Ger een begrip geworden binnen Tata Steel. Het kantoorgebouw naast de fabriek heet officieel Camping Boer. „Het staat er, groot op de gevel, en staat ook zo bekend bij de poort. Hoe dat zo gekomen is? Ik had ooit een projectleider die met een bordje aankwam na de oplevering van een groot project, want het was net een camping bij mij. We sliepen hier nog net niet, maar het scheelde weinig.”

Voor elkaar door het vuur

Mark Denys, technisch directeur bij Tata Steel, herinnert zich zijn eerste maanden bij het bedrijf als stagiair nog goed. „Ik was enorm onder de indruk: de grootte van het bedrijf, het vuur, de hitte. Je raakt snel gewend aan de omvang van het bedrijf, maar het vuur en de hitte wennen eigenlijk nooit. Die twee elementen geven je echt een oergevoel.”

Dat gevoel gaat je in het bloed zitten, aldus Denys. „Ik ben, naast mijn gewone werkzaamheden, nu ook verantwoordelijk voor alles wat er rond het 100-jarig bestaan gebeurt. Het allerbelangrijkste voor mij is dat ik een podium wil bieden aan de emoties die bij iedereen leven. Wij zijn soms bonkig en kunnen die emoties niet altijd uiten, maar ze zijn er wel. En hoe!”

Alle mensen van Tata Steel zitten vol emoties, zegt Denys. „Gevoelens van trots, verbondenheid, voor elkaar door het vuur gaan; noem maar op. Mijn doel is om dát te laten zien tijdens het 100-jarig bestaan van het bedrijf.”