Die vraag stelde dr. P. Veerman donderdagmiddag tijdens zijn lezing voor zo’n 35 theologiestudenten op de laatste dag van een studieweek in Elspeet van de Gereformeerde Bond in de Protestantse Kerk. „Als predikant moet je in ieder geval zorgvuldig met het gebed omgaan. Een briefje met punten voor de voorbede of een gesprek met de kerkenraad voor de dienst kan daarbij helpen.”

De predikant van de hervormde gemeente in Katwijk aan Zee ging in op de plaats van het gebed in de opbouw van de gemeente. „Het is vanaf het begin volstrekt duidelijk dat de gemeente samenkomt om te bidden. In Handelingen 6:4 staat: „Maar wij zullen volharden in het gebed en in de bediening van het Woord.” Let op de volgorde: het gebed staat voorop. Dat laat zien dat het gebed een kerntaak van de apostelen is.”

Naar dat tekstvers verwijst ook het formulier voor de bevestiging van predikanten, zo legde dr. Veerman uit. „Wat deze apostelen zeggen, hebben de herders van de gemeente met hen gemeen. Het formulier noemt de weide van de schapen van Gods kudde „niet anders dan de verkondiging van het Goddelijke Woord, met de aanklevende bediening van de gebeden en de heilige sacramenten.””

De predikant behandelde enkele „gebedslessen” uit Exodus 17, waarin beschreven staat hoe Mozes op een heuvel zit en de staf van God omhooghoudt, terwijl Israël strijdt met Amalek. „Zo kun je bidden vergelijken met het omhoogheffen van Gods staf. Die staf had een centrale rol gespeeld in het verlossingswerk van de Heere God. In het gebed mag je ook pleiten op Gods werk en op Wie Hij is. Als theoloog heb je ook de roeping om de gemeente vertrouwd te maken met Gods grote daden.”

Gebedspraktijk

Op de gebedspraktijk van de predikant was ds. N. M. Tramper donderdagmorgen ingegaan tijdens een „praktische en pastorale lezing.” Ds. Tramper, die als predikant met een bijzondere opdracht verbonden is aan de International Reformed Evangelical Fellowship in Delft, maakte verschil tussen de „publieke mens” en de „innerlijke mens.” „De publieke mens is de kant van ons die te maken heeft met de omgeving en de manier waarop we reageren op situaties en berichten. De innerlijke mens is de mens wie hij of zij is in de verborgen omgang met zichzelf en met God. In gedachten en gebeden.”

Ds. Tramper las uit 1 Timotheüs 4:16. „Daar zegt Paulus dat Timotheüs acht moet geven op zichzelf.” Om dat praktisch in te vullen, maakte de Delftse predikant gebruik van vier aspecten uit een werk van de Amerikaanse theoloog Richard Foster: meditatie, persoonlijk gebed, vasten en studeren. „Als theologen studeren we veel. Juist daardoor zijn we gewend om de Bijbel op een uitleggende manier te lezen. Je probeert de tekst meester te worden. Maar je moet ook leren hoe je meditatief met de tekst kunt omgaan. Die tekst is dan voeding voor de innerlijke mens.”

Tijdens de bespreking gingen de studenten met name in op het aspect van het vasten. Ds. Tramper merkte met een kwinkslag op dat vragen over vasten best lastig te beantwoorden zijn: „Ik had gehoopt dat jullie hier niet zo veel vragen over zouden stellen.” Dan, op serieuzere toon: „Ik zou niet willen zeggen dat ik er goed in ben. Al probeer ik bijvoorbeeld in de tijd voor Pasen minder tijd aan sociale media te besteden en minder te vergaderen.”

Persoonlijk

Toen ds. Tramper op zijn beurt vroeg hoeveel studenten weleens vasten, stak ongeveer de helft de hand op. Uit de reacties bleken de studenten het vasten als een persoonlijke zaak te zien. „Je moet oppassen dat je er niet iets mee wordt door breed uit te meten waarom je vast”, zei een student.

„Vasten is in ieder geval zinvol als het je laat zien dat niet alles vanzelfsprekend is”, concludeerde ds. Tramper „Het is een vorm van ontsnappen met aandacht voor de innerlijke mens. Dat kun je doen vanwege bepaalde situaties in gemeente of samenleving, maar bijvoorbeeld ook op bepaalde momenten in het jaar.”