Ik wenste dat ik alleen met ijverige christenen te doen had, die van een goed leven en vrome wandel waren. Ik zou dan liever een Barnabas dan een Boanerges willen zijn. Indien ú het niet verstaat, noch weten wilt, wat het te zeggen is het ambt van een trouwe herder waar te nemen, ík moet het beter weten. Ik ben hier gesteld om u te leren hoe u leven moet. Mijn post is: Houd aan met het bestraffen en vermanen, roep uit de keel en houd niet in, verhef uw stem als een bazuin.Wat zou het wezen als ik bij toenemende zonden, troostpredikaties deed en de zonden maar koel behandelde? Zou men dan de zondaren niet zachtjes kussens onder het hoofd leggen om hun geweten meer en meer in slaap te wiegen?

Moet ik dan tegen u zeggen: U behoeft voor Zijn toorn niet te vrezen, de hemel zal u niet ontgaan? Voor velen zou het wel aangenaam zijn, maar zou ik dan niet een aantal farizeeën aan Gods genadetafel brengen, terwijl wij daar als arme zondaren moeten verschijnen? Zou het niet wezen alsof men Moren met witte verf bestrijkt, om zich wijs te maken dat het blanken zijn? Of dat men een luipaard een schapenvacht aantrekt en zichzelf doet geloven dat het nu een schaap is? Het is bij de mensen onmogelijk dat een Moorman zijn huid en een luipaard zijn vlekken kan veranderen, doch bij God niet.

C. Mel, predikant te Hersfelt (Duitsland) (De geopende genadetroon, 1712)