De redactie van het RD belt met de vraag of ik een serie foto’s kan maken voor een bijlage over Gezond Leven. Graag!

Ik heb voorlopig geen idee hoe de foto’s eruit zouden kunnen zien, maar ik prijs de krant dat ze zoveel investeren in beeld! De eerste teksten van de diverse redacteuren die deze bijlage gaan volschrijven dienen als inspiratie.

Dan is het associeren. Beelden zoeken, vinden en verwerpen.

Spiedende blikken

Ik besluit tot het maken van een serie stillevens. Ga naar Jan Sikkes om een paar mooie stoffen uit te zoeken, geniet bovenmate van de spiedende blikken van de vrouwen, ik zie ze denken: Wat doet die kerel in onze stoffenzaak? De stoffen gebruik ik uiteindelijk niet.

Eindeloos keur ik allerlei groenten bij de supermarkt. Ik bekijk de broccoli, de kool en de tomaten van alle kanten, houd ze tegen het licht, beoordeel ze op hun symmetrie en leg ze dan toch vaak weer terug in het groentevak. Ook hier die vrouwelijke blikken die mij woordeloos dirigeren naar de plek waar ik in hun ogen hoor: de hoek met bier en droge worst. Ja, ik woon in Friesland.

Zacht licht

De woonkamer wordt voor anderhalve week omgebouwd tot studio. Het is een sluiptocht om in de gang te geraken.

Als ondergrond voor de foto’s dient een aantal tegels die ik over heb van de renovatie van de badkamer waar ik al te lang aan werk.

Ik schilder een plaatje MDF met een matte muurverf. Daardoor ontstaat er een achtergrond met diepte.

De foto’s maak ik met mijn digitale middenformaat-camera, de Fujifilm GFX 50S. Deze camera levert beelden van grandioze kwaliteit in het fijne formaat van 3x4. Het zachte licht komt uit een flitser van Profoto met een paraplu van 130cm en een diffusor.

Gebruikmakend van de artikelen die ik heb gekocht en spullen die ik in huis vind, ben ik eindeloos bezig om beelden te componeren. Soms gebruik ik de iPad als digitale zoeker, waardoor ik niet iedere keer terug naar de camera hoef om te kijken of een compositie sluitend is.

Smerig werk

Ik wil een slak aan de eerste foto toevoegen. Maar in onze tuin, die normaal vergeven is van slakken, vind ik er geen. Pas in de loop van de avond weet ik er een paar te oogsten. Als ik ze op de juiste plek in de compositie zet, verbaas ik me over de snelheid van een slakkengang. En over de onafwasbaarheid van het slijm aan mijn handen.

De laatste foto is de smerigste: Voor het verhaal over eetgewoonten in Afrika laat ik een regen van afgewerkte frituurolie over het stilleven regenen. De foto wordt prachtig. De studio/woonkamer behoeft wat schoonmaak. Ik ben een hele tijd bezig om de vettigheid weg te wassen.

Als de foto’s gemaakt zijn, bewerk ik ze ingrijpend met de beeldbewerkingsprogramma’s Lightroom en Photoshop. Op de computer voeg ik de textuur toe op de achtergrond. Daar bepaal ik ook het kleurenpalet van de foto.

Kroketten

Door het maken van de foto’s ontdek ik hoezeer ikzelf in de afgelopen jaren ben veranderd als het gaat om gezond voedsel: de kroketten en bitterballen die ik met schaamte en schuldbewustzijn heb afgerekend in de supermarkt, durf ik niet te frituren.

Jarenlang heb ik mijn kinderen één keer per week patat met een kroket gevoerd – nu kan ik er niet meer toe komen om die dingen te frituren omdat het idee dat ik ze daarna zou moeten opeten onverdraaglijk is geworden. Ik fotografeer ze in bevroren staat en ‘bak’ ze bruin met Photoshop.

Een goede vriendin fronst haar wenkbrauwen als ik haar dat vertel.