„Maria dan, genomen hebbende een pond zalf van onvervalste, zeer kostelijke nardus, heeft de voeten van Jezus gezalfd, en met haar haren Zijn voeten afgedroogd.”

Maria brengt het kostbaarste dat ze heeft. Ze had het wel met wat minder kunnen doen, maar de liefde is niet spaarzaam. Ze heeft het beste deel uitverkoren. Daarom spaart ze fles noch zalf. Maria toont haar liefde en haar vertrouwen met kinderlijke eerbied en neerbuiging van het hart voor haar grote God en Zaligmaker. Daarin stelt ze al haar eer en heerlijkheid.

Hoe hartelijk zal ze dat gedaan hebben! Want Johannes voegt hier nog bij dat ze de voeten van de Heere Jezus met het haar van haar hoofd afdroogde (Johannes 12:3). Het haar, dat de kroon van haar hoofd was, vond ze niet te goed voor dat werk. Ze wil hiermee getuigenis geven hoe het haar innige lust en begeerte is om zich in liefde aan Hem te verbinden, om zo één geest met Hem te worden. Maria blijft ook aan de voeten van Jezus zitten, om de woorden des levens uit Zijn mond te horen, want dat is haar hoogste zaligheid.

Met dit afdrogen wrijft ze de zalf ook in haar eigen haar. Ze wil de reuk ervan behouden. Wellicht denkt ze hierbij aan die hartsterkende balsem die straks uit Jezus’ wonden vloeit. Ze wil hiermee de wens van haar ziel uitdrukken, namelijk dat Zijn Naam over haar als een uitgestorte olie is, dat ze de kracht daarvan mag gevoelen en bij zich houden.

David Bruinings, predikant te Amsterdam (”Leerredenen”, 1751)