Toen we de laatste keer ’s nachts ons huis binnenstapten, wist ik al dat ons ellende stond te wachten.

Een dag voor ons vertrek uit Nederland had de huisbaas namelijk een berichtje gestuurd met de woorden: „Bel me direct alsjeblieft. Er is volgens jullie onderburen lekkage ontstaan in jullie flat.” De benedenburen hadden een sms doorgestuurd: „Het regent in ons huis.”

Ik belde de huisbaas, maar hij nam niet op. Vervolgens belde ik de buren die ik de sleutel had gegeven. Hij –een Holocaustoverlevende van bijna 90– beloofde onmiddellijk te kijken. Toen ik hem drie uur later opnieuw belde om te informeren naar de stand van zaken, bleken hij, zijn dochter en haar vriendin hard aan het werk om in ons appartement de grootste ravage op te ruimen. Later zei hij: „Je schoenen dreven door de woonkamer.”

De buren alarmeerden ook de loodgieter. Deze vakman is veel gewend, maar deze keer moet hij uitgeroepen hebben: „O boy.”

Het bleek dat de verticale rioolbuis voor de afvoer van keukenwater en wasmachines in ons flatgebouw ter hoogte van ons appartement was geblokkeerd. Het gevolg: drab in de bijkeuken, de keuken, de huiskamer, de gang, de wc en een deel van de slaapkamers. Dit type overstroming hebben we vroeger ook eens meegemaakt, maar toen waren we thuis en konden we hulp inroepen voordat de smurrie kans zag de keuken te verlaten.

Tot overmaat van ramp bleek deze keer ook een warmwaterleiding in de vloer gesprongen, waarvan niet wij, maar onze benedenburen last hadden. In totaal is de loodgieter vier keer geweest in vier dagen. We hadden hem al leren kennen rond lekkende wc’s en verstopte afvoerbuizen in de badkamer. Hij kent onze flats door en door en weet waar alle leidingen liggen.

Na drie dagen boenen, dweilen, stofzuigen en nog een paar keer dweilen was de stank nog lang niet verdwenen, maar de situatie was wel verbeterd. Een paar dagen later verscheen er schimmel op de tegels. Een verschijnsel dat we kennen van zware regenperiodes in de winter. Nu, twee maanden later, is de lekkagelucht eindelijk zo goed als weg.

Toen we vrienden op de hoogte stelden van deze belevenis, bleek dat sommigen van hen erover mee konden praten. Ze raadden ons aan zware schoonmaakmiddelen te gebruiken, die niet ongevaarlijk zijn.

Aan de calamiteit bleken echter ook voordelen verbonden. Ten eerste gingen we opruimen: een toch al oud tapijtje dat op de tegelvloer lag, oude schoenen, een oud kacheltje dat we al in jaren niet meer hadden gebruikt – hupsakee, allemaal in de vuilcontainer op straat.

Het enige waardevolle voorwerp dat vies en nat was geworden, was de stofzuiger. Maar dit no-nonsenseapparaat van Duitse makelij zoog er weer lustig op los, na twee dagen in de zon te hebben gestaan. De boeken stonden gelukkig allemaal op de boekenplank.

Een ander voordeel is dat de loodgieter gelijk nieuwe, rubberen slangen onder de tegelvloer heeft aangelegd. Ze zijn aan de buitenkant van het flatgebouw aangesloten op de watermeter van de gemeente. Die liet gelukkig weten dat er door de lekkage niet al te veel water is vermorst.