Geroep vanachter de microfoon: „Er zijn al 50.000 mensen volgens de laatste telling.” Telling?

Van alle kanten stromen laatkomers toe. De zon schijnt, de buien zijn nog maar net weg. Manifestatie in een modderpoel. Het deert de demonstranten niet.

Meer salaris willen ze. En minder werkdruk. ”Met 36 kleuters om me heen blijf ik niet lang op de been”, wiebelt een spandoek. „Het gaat over onderwijs, over kinderen, over de toekomst van dit land”, weet cabaretier Dolf Jansen. De stakers joelen.

”Een eerlijk salaris”, wil het bord op de rug van een juf uit Alkmaar. Want, briest ze, „als ik aan het eind van het jaar kijk wat ik verdiend heb… En als ik dat naast het salaris van mijn man leg…” Hij werkt buiten het onderwijs. Zij niet.

„Frustratie” voelt ze over de politiek. „Als er wordt gepraat over een verplichting het Wilhelmus aan te leren, heb je het niet over de juiste dingen.”

Daags voor de staking sloop een gerucht door het land: 500 miljoen extra erbij voor verlichting van de werkdruk in het basisonderwijs. Juf uit Alkmaar vertrouwt het nog maar half: „Ik denk dan: Laat het maar zien.”

De frustratie gaat schuil achter een jolige sfeer. Onderweg al, in de file op de A12. Want zoveel meesters en juffen op hetzelfde moment aan het demonstreren en manifesteren, daar gaat kilometers file aan vooraf. De ANWB waarschuwde er al voor: „Zo’n driehonderd bussen”, onderweg naar het Zuiderpark. En vice versa: „Na drie uur ’s middags, na afloop van de manifestatie, zullen al deze bussen Den Haag weer moeten verlaten.”

Loesje staat ook in de file. Het kreukelige pamflet achter het raam van een nogal oude auto zegt: ”Van gelukkige leraren leer je de mooiste dingen.” Autoramen gaan open, handen naar buiten, duimen omhoog. En naast bus-nummer-zoveel klinken claxons.

In het Zuiderpark steken spandoeken boven de menigte uit: ”Werkdruk te zot, po gaat kapot.” Waarbij po staat voor primair onderwijs. ”Wij zijn het fundament, geef ons 9 procent.” ”Stop de plofklas.”

„Er zitten te veel collega’s thuis met een burn-out”, zegt een meester in de menigte. Filosoof Kamphuis komt op het podium vertellen waar het aan schort: „Blijkbaar hebben we een samenleving waarin salaris omgekeerd evenredig is aan iemands betekenis.” Want als je aan iemand vraagt wie er naast de ouders van grote betekenis voor hem is geweest, hoort vaak een leraar noemen. En niet allerlei mensen in „beroepen waarmee grof geld wordt verdiend. Aristoteles wist het 2500 jaar geleden al: geld dienst om de juiste verhouding tussen dingen weer te geven.”

Er zijn genoeg mensen die voor de klas willen, denkt de filosoof, „maar ze vertikken het voor dit salaris te doen.” Hij sabelt de 500 miljoen extra neer: „Meerdere partijen waren gisteren zo in paniek dat ze deze staking probeerden af te kopen.”

In het Zuiderpark leggen duizenden mensen het hoofd in de nek om naar drie vliegtuigjes te turen en te lezen welke tekst zij voortslepen: ”Geef leraren wat zij verdienen.” ”Leraren in actie steunt po.” ”270 miljoen is slechts een fooi.” En nóg eens komen de toestellen over om hun boodschap af te geven. Misschien kijkt het Binnenhof ook omhoog.

Leerlingen zijn er weinig; zij hebben vandaag vrij. Voor enkele kinderen is hun spandoek kennelijk te zwaar; het wordt op het natte gras uitgespreid. Daar is de boodschap even goed leesbaar: ”Later lekker veel vrij, want er komt geen leraar meer bij.” ”Geen” is erg weinig, maar er wordt wel een tekort van 10.000 leerkrachten verwacht, over acht jaar al.

De zorgen zijn groot, maar een zanger krijgt de stakers aan het zingen: ”Klap eens in je handjes, blij blij blij.” De meesters klappen, de jufs ook. Blij zijn ze pas als de politiek daadwerkelijk met het nodige geld over de brug komt.