Dat kan natuurlijk te maken hebben met het feit dat zowel Singapore als Nederland gering in omvang is. Alhoewel, Singapore is slechts zo groot als de Noordoostpolder. Maar dan wel volgebouwd met flats waar 5,6 miljoen mensen wonen. Nederland is wat dat betreft nog lang niet vol. Zelfs onze ‘grote’ steden Rotterdam en Amsterdam zijn in de ogen van de Aziaten dorpsgewijze bewoond. En ik moet toegeven: toen ik een tijdje geleden over de Coolsingel reed, voelde dat inderdaad behaaglijk rustig.

Beide landen liggen aan het water en spelen een belangrijke doorvoerrol naar de landen om hen heen. De haven van Singapore is de op een na grootste in de wereld. Rotterdam staat op nummer vijf. Beide landen zijn rijk. Het gemiddelde inkomen van Singapore ligt zelfs stukken hoger dan in Nederland. De financiële sector in Singapore is een van de belangrijkste vermogensbeheerders ter wereld. Het land is net als Nederland een echte handelsnatie, waarbij er ook tussen Nederland en Singapore veel verhandeld wordt: ze staan bij elkaar in de top twintig wat import en export betreft.

Singapore is volgens onderzoeksbureau Gallup het veiligste land ter wereld, Nederland staat op nummer 22. In Rotterdam zou ik mijn vrouw niet om drie uur ’s nachts over straat laten lopen. In Singapore zonder problemen.

Er zijn meer verschillen. Het gemiddelde inkomen mag dan hoog zijn in Singapore, de verschillen in inkomen tussen mensen zijn groot. De belasting is laag. Op de zogenaamde Gini-index, waarbij 1 staat voor totale ongelijkheid en 0 voor totale gelijkheid in inkomen, scoort Nederland 0,28, terwijl Singapore op 0,46 staat. De vraag is hoe gelukkig de bevolking als geheel daarvan wordt.

De Engelse krant The Guardian zette nationale inkomens en de geluksindex naast elkaar, en stelde vast dat wat inkomen per hoofd betreft Singapore op plaats 3 staat, maar wat geluk betreft op 26. Nederland staat qua inkomen op de twaalfde plaats, maar op nummer 6 van de geluksindex. Gemiddeld veel geld hebben maakt overduidelijk niet heel de samenleving gelukkig.

De vraag is natuurlijk wat al die vergelijkingen en lijsten werkelijk zeggen. Prediker vraagt zich al af wat nu werkelijk geluk brengt. En mijmert, terwijl hij de skyline en het centrale businessdistrict bekijkt, over ijdelheid en kwelling van de geest, zonder voordeel onder de zon. Wijsheid, rijkdom, plezier, werk en leven: het mag er al allemaal zijn maar het gaat allemaal weer voorbij. Uiteindelijk blijft er maar één ding over: „Vrees God en houd Zijn geboden, want dit betaamt alle mensen” (Pred. 12:13).

Hoe vergelijkt Singapore zich op dat gebied met Nederland? Wel, alleen de Heere ziet het hart aan. Het aantal christenen in Singapore neemt toe en bedraagt momenteel ongeveer 20 procent. In Nederland daalt dit percentage gestaag en noemde onlangs voor het eerst minder dan 50 procent zich christen. Dat is uiteraard nog steeds veel.

Als ik Singaporezen vertel dat er in Nederland via de overheid betaalde christelijke scholen zijn en dat in een behoorlijk aantal plaatsen de winkels op zondag gesloten zijn, vinden ze Nederland veel christelijker dan Singapore. Want hier moeten ze door de winkelstraat met de bus naar de kerk.

En als ze dan ook nog horen dat er een goed gelezen reformatorisch dagblad is (waarin zelfs columns over Singapore verschijnen), dan klinkt dat voor hen helemaal onwaarschijnlijk christelijk.

Dus haast ik hun te melden dat ook genoeg winkels op zondag de deuren openen, waarbij sommige binnenkort genderneutrale kleding en wc’s hebben. Dat de overheid wil assisteren bij zelfmoord. Dat interlandelijke adoptie in de toekomst mogelijk verboden wordt, maar dat het hoog tijd is om vier ouders zeggenschap over een kind te geven. Zodat Paul en Wim een kind krijgen uit een eicel van een nichtje van Paul en het zaad van Wim, ter wereld gebracht door een draagster. Dat alles in het belang van het kind.

Als Singaporezen me dan niet-gelovend aangapen, besef ik dat Singapore op deze terreinen echt anders is dan Nederland. En denk ik aan het slot van Prediker: „Want God zal ieder werk in het gericht brengen, met al wat verborgen is, hetzij goed of hetzij kwaad.” En toch – zonder Christus zal ook een conservatieve samenleving het niet redden.

Dr. Dirk de Korne is als adjunct-directeur en universitair docent betrokken bij een academisch ziekenhuis in Singapore. Reageren? rubriekforum@refdag.nl