„Vaak heb ik tijdens de behandeling van de zaak willen gillen van boosheid en verdriet”, las de voor het oog geëmotioneerde verpleegkundige tijdens haar laatste woorden van een handgeschreven vel papier. „Het idee alleen al dat ik mensen heb gedood. Mijn advocaten zeiden me dat het beter is om mijn emoties onder controle te houden. Ik weet dat ik onschuldig ben. Ik ben niet verantwoordelijk voor de dood van patiënten.”

De B. betoogde dat het haar pijn doet dat ze nooit meer in een ziekenhuis zal kunnen werken, ook niet als ze wordt vrijgesproken. „Ik was met hart en ziel verpleegkundige. Het was een meisjesdroom. Die droom is me definitief afgenomen.” Ze voegde eraan toe dat de pijn die de nabestaanden van de overleden patiënten lijden, groter is.

Het openbaar ministerie eiste twee weken geleden levenslang tegen Lucie de B. De aanklagers bij het hof, de advocaten-generaal mr. G. Haverkate en C. Strack, achten bewezen dat de vrouw zeven patiënten heeft vermoord en dat ze drie moordpogingen ondernam. De drama’s hebben zich volgens het OM in vier Haagse ziekenhuizen in de periode tussen 1997 en 2001 afgespeeld. De rechtbank in Den Haag veroordeelde De B. in maart 2003 tot levenslang.

De advocaten van De B., mr. A. Franken en mr. A. Visser, hebben vrijspraak gevraagd. Volgens de raadslieden zijn er geen harde bewijzen dat Lucie de B. de zieke patiënten heeft vermoord. A. Franken noemde het vrijdag „schokkend” dat het OM heeft gezegd dat de zaak-Lucie goed is om de grenzen op te zoeken van wat er mogelijk is met bewijs. Het gaat dan om zogenoemd schakelbewijs, waarbij bijvoorbeeld bewijs over het ene sterfgeval ook als bewijs voor een ander incident kan worden gebruikt. Het hof doet over twee weken uitspraak. Daarmee komt dan een -voorlopig- eind aan een van de grootste processen in de Nederlandse geschiedenis.