De Duitsers zijn verbijsterd over wat er de afgelopen dagen in Hamburg is gebeurd. De G20 had een voorbeeld moeten worden van het feit dat de Duitsers niet bang zijn zo’n grote conferentie in een grote stad te houden. Als dat niet meer kan, is er echt iets aan de hand, zei de Duitse president na afloop van de top.

Intussen vliegen de beschuldigingen over wat er in Hamburg allemaal misging over en weer. De burgemeester van Hamburg zou de top tegen alle waarschuwingen in toch in zijn stad hebben willen organiseren. Vooraf had hij de Hamburgers beloofd dat ze er amper wat van zouden merken.

Ook Merkel wilde de top graag in haar geboortestad houden. Met de verkiezingen in het najaar voor de boeg, had de bijeenkomst een reclamestunt voor haar CDU moeten worden.

En dan is er natuurlijk nog de politie. Heeft die de kans op rellen misschien verkeerd ingeschat?

Wie kijkt naar het geweld dat gepleegd is door de demonstranten, verbaast zich. Ongetwijfeld is het vooral een harde kern van de demonstranten die zich heeft misdragen. Maar blijkbaar hebben zij wel heel makkelijk de protesten kunnen kapen. Wat er in Hamburg gebeurde, heeft met idealen, met protest tegen globalisering en kapitalisme, niets meer van doen. Dit is geweld om het geweld, plunderen om het plunderen. Dit is anarchie van de ergste soort.

Bondskanselier Merkel heeft, met haar grote ervaring en persoonlijk charisma, kunnen voorkomen dat de G20, waar ook zij ongetwijfeld tegen op heeft gezien, inhoudelijk een volledige mislukking werd. Ze heeft de Amerikaanse president Trump kunnen bewegen zijn handtekening te zetten onder een gezamenlijke verklaring over wereldhandel. Wat het klimaat betreft heeft ze kunnen voorkomen dat andere landen de kant van de Verenigde Staten zouden kiezen en het akkoord van Parijs zouden opzeggen.

Tijdens een concert in het splinternieuwe concertgebouw van Hamburg kreeg Merkel een staande ovatie van de aanwezigen, onder wie de wereldleiders. Ook president Trump klapte zich de blaren op de handen. Merkel bloosde ervan, op de haar zo kenmerkende manier. Toen ze na het concert de beelden van immense rookwolken boven een brandende stad zag, was die blos ongetwijfeld snel verdwenen.

De vraag is waar het misging. Een diepgaand onderzoek mag niet uitblijven. Niet minder is het een vraag of dergelijke bijeenkomsten in de toekomst nog gehouden kunnen worden in de bewoonde wereld, of dat een harde kern van anarchisten het voor elkaar krijgt zo’n top te verbannen naar een afgelegen oord. Hoe je ook over de G20 en de politiek denkt: als dat gebeurt, heeft de anarchie gewonnen.