„Deze ellendige riep, en de HEERE hoorde.”

De Geest leert de ziel zijn nood, zijn ledigheid en gebrek voelen. De Geest stort hem het kinderlijke vertrouwen in: dat God horen wil, dat Jezus redden wil en dat niemand wordt afgewezen.

En zo begint de ziel te bidden. Het gebed is een zalige bezigheid waar de ziel niet buiten kan. Het is de ademtocht van het geestelijke leven. Niemand kan ook zonder gebed in de hemel komen. Er is een verband tussen gebed en verhoring. „Want onze God ontfermt Zich op het gebed”, zoals we zingen in Psalm 116. Deze ellendige riep, en de Heere hoorde.

In deze woorden ligt geen troost voor de Farizeeër, maar wel voor de tollenaar. Niet voor de rechtvaardigen, maar wel voor de goddelozen. Niet voor de voortreffelijken, maar wel voor de ellendigen.

Volk van God! U moet, ieder voor zichzelf, zo’n roepende ellendige blijven, en anders is het waarlijk niet goed met u. U bent misschien een predikant die veel gaven heeft, met veel zegen op uw werk en met de kerk altijd helemaal vol. Of mogelijk bent u een rijk christen en tevens milddadig. Nu, indien het in enig opzicht zo met u is dat u wat boven anderen uitsteekt en uitmunt in kennis, gaven en vorderingen op de weg, dan hebt u nodig om arm en ellendig te blijven. Vergeet echter nooit uw aangeboren aangezicht, maar blijf steeds deze ellendige.

Wulfert Floor, landbouwer te Driebergen

(”Al de eenvoudige oefeningen”, 1914)