Het heeft geregend in de bergen; de weg naar boven is nat en modderig. De bewolking hangt laag. Op twee uur rijden van de miljoenenstad Kunming in het zuiden van China ziet de wereld er rustig en vredig uit. Waterstroompjes zoeken kronkelig hun weg. In de modder scharrelen koeien en kippen. In het dal torent een kerk boven het groen uit. Een geel gebouw met een rood kruis op het dak. ”God so loved the world”, staat er boven de pilaren bij de ingang.

Klappend welkom

De kerk in het dorp is gebouwd met steun van de stichting Bonisa Zending. De voorganger is een kleine man die regelmatig zijn tanden bloot lacht. De Chinese overheid verbiedt het buitenlanders om te spreken in een kerk. Bij hoge uitzondering krijgt ds. A. A. Egas, bestuurslid van Bonisa, toestemming om voor te gaan in de dienst op deze eerste zondag van september. De predikant wordt door zingende en klappende gemeenteleden ontvangen bij de kerk.

De 200 kerkgangers zitten op houten banken, mannen rechts, vrouwen links. Het overgrote deel van hen is gekleed in kleurrijke, traditionele kleding met belletjes op hun rug. Meisjes hebben loshangende haren. Is een vrouw getrouwd dan zit het haar in een stevige knot. Met een speld ter versiering. Kinderen lopen tijdens de dienst in en uit. Achter in het gebouw scharrelt een hond. Zingen kúnnen de Miao’s –een van de 55 Chinese etnische groepen–, begeleid door een accordeon. Intussen geeft een vrouw haar baby de borst.

Ds. Egas, predikant van de christelijke gereformeerde kerk in Nieuwkoop, preekt over Levi de tollenaar uit Lukas 5. „De slaaf van zijn geld werd door de Heere Jezus opgezocht. Hij zag hem vol ontferming en medelijden aan. Het geld zou hem naar de afgrond voeren, maar Jezus zei: Volg Mij. Levi stelde zijn vertrouwen op de Heere Jezus.”

De mannen en vrouwen luisteren aandachtig naar de preek die wordt vertaald. Af en toe klinken er belletjes als een moeder haar kind naar buiten brengt. De boodschap van ds. Egas is helder. „Het Woord is sterk genoeg om je los te maken uit de boeien van deze wereld. Sta op en volg deze goede Meester. Hij geeft je vrede die de wereld niet kan geven.”

Het afscheidslied klinkt. De Miaovrouwen zwaaien. Ds. Egas zwaait spontaan terug. Buiten op de trap geven alle mannen ds. Egas en de delegatie van Bonisa een hand.

De predikant, die ook in Urk heeft gestaan, ziet overeenkomsten met het vissersdorp. „Vroeger zaten de mannen en vrouwen in Urker kerken ook gescheiden. Het vol overgave zingen komt ook overeen. En natuurlijk de klederdracht. Het is goed als ze dat op Urk ’s zondags ook weer zouden dragen.”

Ds. Egas voelt een band met de Miao’s. „De taal is verschillend, maar we mogen elkaar verstaan. Het Woord is krachtig, wereldwijd en zal zijn werk doen.”