Dr. A. J. Plaisier, scriba van de Protestantse Kerk in Nederland, en mgr. Th. C. M. Hoogenboom, hulpbisschop van het rooms-katholieke aartsbisdom Utrecht, onthulden het gedenkteken gezamenlijk „als symbool voor het gemeenschappelijke verleden van beide kerken.”

„Er is natuurlijk maar één kerk”, benadrukte dr. Plaisier. „Daarom is het goed dat we de komst van Bonifatius met elkaar herdenken. De gescheidenheid van de kerk is een misverstand en het wordt tijd dat we dat misverstand te boven komen.”

„We mogen Bonifatius dankbaar zijn dat hij ooit zijn Engeland heeft verlaten om naar ons te komen”, zei de protestantse scriba, „als nazaat van de Friezen”, in een beschouwing. „Hij had ons ook met rust kunnen laten.”

Mensenwerk

In zijn evangelieverkondiging ging Bonifatius wel anders te werk dan mensen nu, merkte dr. Plaisier op. „De evangelieverkondiging en de politiek waren toen wel erg verzwagerd. Maar de gang van de kerk de eeuwen door is nooit helemaal zuiver en onberispelijk geweest. De kerk is mensenwerk, altijd een mengvorm van licht en duisternis. God gebruikt ruw materiaal, maar Hij werkt er wel mee.”

De evangelieverkondiging van Bonifatius en anderen is wel tot zegen geweest, aldus dr. Plaisier. „We hebben als Friezen en Batavieren gehoord van een God Die ons als Zijn kinderen wil aanvaarden. We hebben leren vertrouwen op God. We hebben geleerd dat we in de buurt van Christus echt kunnen gaan ademhalen. We konden onze amuletten begraven, bevrijd van de angsten die uit de krochten van onze ziel en uit de diepte van de bodem altijd weer omhoog komen.”

Dertien eeuwen na Bonifatius lijkt het er volgens dr. Plaisier soms op dat de kerk nu wordt afgebroken. „De amuletten komen weer te voorschijn, een seculiere deken dekt veel van de hemel af. Laten we dan niet vergeten dat het al 1300 jaar zo ongeveer toegaat. Het evangelie heeft harten veroverd. Het is werkelijk ook waar geweest dat mensen, die zo makkelijk elkaars vijanden zijn, elkaar de hand reikten en elkaar broer en zus noemden.”

„Maar”, aldus dr. Plaisier, „tegelijkertijd is de kerk ook, 1300 jaar lang, zo vaak gestorven aan innerlijke zwakte, aan uiterlijk vertoon, aan verdeeldheid of eenheidsdwang, aan ideologieën en denkdressuren van de tijd. Toch is zij ook steeds weer opgestaan, als uit de dood, omdat de Heere zelf nog steeds met barmhartigheid kijkt naar ons mensen hier aan de grote rivieren in de Lage Landen.”

Spiritualiteit

Mgr. Hoogenboom belichtte de spiritualiteit van Bonifatius. „We zouden hem geen recht doen als we hem alleen zien als een organisator die politieke en geestelijke eenheid wist te bewerken in het Europa van zijn dagen. Ten diepste bewoog hem dat God wil dat alle mensen behouden worden. In een tijd waarin zoveel mensen op het Europese continent in verwarring zijn, ook christenen, waarin zoveel mensen op de vlucht zijn en geestelijk en fysiek ontheemd zijn, spoort Bonifatius ons, gedoopte christenen, aan om mensen van de hoop te zijn. Terwijl Europa steeds meer in de greep komt van nationalisme, herinneren we ons Bonifatius als degene die Gods liefde over grenzen heen aan iedereen wilde verkondigen.”

Dr. Plaisier, mgr. Hoogenboom, burgemeester T. R. Poppens van Wijk bij Duurstede en commissaris W. van Beek van Utrecht kregen de eerste exemplaren aangeboden van het boek ”Bonifatius in Dorestad”. Daarin schetsen historicus Luit van der Tuuk, conservator van Museum Dorestad in Wijk bij Duurstede, en anderen het leven, werk en betekenis van Bonifatius.