De nieuwe liedbundel, die nadrukkelijk is bedoeld voor gebruik in de eredienst, is geen uitgave van de Gereformeerde Bond (GB) zelf. Het hoofdbestuur ziet het uitgeven van een dergelijke liedbundel als „een taak van de kerk, van de ambtelijke vergaderingen”, zo zei algemeen secretaris drs. P. J. Vergunst toen de nieuwe bundel twee jaar geleden werd aangekondigd.

Dat neemt niet weg dat ”Weerklank” in informele zin wel een bundel voor de kring van de Gereformeerde Bond is. De redactieleden zijn allen afkomstig uit hervormd-gereformeerde kring. Alle predikanten en scriba’s van GB-gemeenten hebben ook een brief over de nieuwe bundel ontvangen.

Genoeg reden voor de redactie van de Waarheidsvriend om vrijdag uitgebreid bij de uitgave stil te staan. De verschijning van de bundel betekent niet dat kerkenraden per se iets moeten veranderen aan de inrichting van de eredienst, zegt hoofdredacteur Vergunst in zijn bijdrage.

De vraag wat er in de eredienst gezongen mag worden, leeft breed in de Gereformeerde Bond, signaleert Vergunst. Hij sprak de afgelopen maanden op heel wat gemeenteavonden over de eredienst. Na de pauze gaan alle vragen –„ja, álle”– steevast over hetzelfde: hoeveel ruimte is er om naast de psalmen ook andere liederen te zingen?

Het gevaar dat gemeenten de psalmen kwijtraken, acht Vergunst niet denkbeeldig. „Is mijn waarneming terecht dat dit gevaar reëel is bij het opschuiven van de generaties, dat dit gevaar reëel is als een gemeente besloot ruimte te geven aan vrije liederen?”

GB-voorzitter ds. A. J. Mensink levert een inhoudelijke bespreking van ”Weerklank”. Hij treft er heel wat „gouden kleinoden” in aan. Ook de keuze van de berijmde psalmen acht hij winst. „Oude psalmen in nieuwe woorden zorgen ervoor dat ze opnieuw bij je binnenkomen.” Kritisch is hij soms over het taalgebruik. „Er is maar weinig in ”Weerklank” dat je uit je hoofd kunt meezingen. De taal is soms zo hoog poëtisch dat jongeren en eenvoudige mensen een lied als elitair en onbegrijpelijk zullen ervaren.”

Ds. Mensink vraagt zich af of het poëtische soms niet tot theologische onduidelijkheid leidt. Dit betreft vooral liederen die Bijbelse begrippen gebruiken die ook in niet-christelijke kring een grote zeggingskracht hebben. Een dooplied zingt dat ons leven „aan het licht is gebracht”, terwijl Paulus nergens de symboliek van het licht op de doop toepast.

Ook sommige liederen over de Heilige Geest roept bij ds. Mensink om deze reden vragen op. „Waar de Heilige Geest niet helder wordt beleden als de Geest van Christus, dreigt een antropologische inkleuring van Zijn werk.”

Zijn „laatste hartenkreet” wijdt ds. Mensink aan het zingen buiten de eredienst. Met de criteria die zijn gebruikt bij het samenstellen van de bundel, kunnen veel liederen die doordeweeks worden gezongen de toets van de kritiek niet doorstaan. „Laat er een gemeentebrede bezinning zijn op wat wij in gezin en verenigingslokaal zingen. Dat is uiteindelijk de vraag naar de prediking en de echo daarvan in ons lied.”

Prof. dr. M. J. de Vries, lid van het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond, stelt vast dat kerkenraden de discussie moeten voeren over het gebruik van ”Weerklank”. Hier liggen verschillende gevaren op de loer, zegt hij. „Het eerste gevaar is dat de kerkenraad uit verlegenheid de beslissing maar bij de gemeente legt.” Een wellicht nog groter gevaar is het wanneer kerkenraadsleden zichzelf gaan zien „als belangenbehartigers van een bepaalde ‘doelgroep’ in de gemeente.”

Ds. A. Schroten, predikant te Leerdam en initiatiefnemer van ”Weerklank”, stelt vast dat veel kerkenraden verlegen zijn om verantwoorde liederen. Met de nieuwe bundel wil hij in die behoefte voorzien.