Veel mensen vragen zich af wat ze moeten met het referendum over het Europese associatieverdrag met Oekraïne. Er zijn zelfs mensen die beweren dat thuisblijven een daad is met een hoog democratisch gehalte. Niets is minder waar.

Het associatieverdrag is bij uitstek een verdrag van de EU. Om de beweegredenen voor het verdrag te doorgronden, dienen we op de hoogte te zijn van ontwikkelingen ‘achter het nieuws’.

De christelijke grondslagen van waaruit de West-Europese samenleving zich heeft ontwikkeld, zijn volledig uitgehold. Niet het christendom, maar het humane secularisme is in het Westen van beslissende betekenis geworden. Kenmerkend voor deze ideologie zijn twee zaken: het vrijheids­motief en het gelijkheidsbeginsel.

De christelijke vrijheid is ontaard in een volstrekt seculiere liberaliteit. De postmoderne mens als individu staat centraal. Assertiviteit, zelfontplooiing en mondigheid zijn de belangrijkste deugden geworden. Autonomie en het recht op zelfbeschikking moeten juridisch worden gewaarborgd.

Het tweede brandpunt is het gelijkheidsbeginsel. Gelijkheid is het uitgangspunt. Discriminatie is ten strengste verboden. Burgers mogen van opvatting en mening verschillen over allerlei (godsdienstige) onderwerpen, maar waar of niet waar, ze zijn gelijk en worden als zodanig ook gelijkberechtigd.

Kenmerkend voor het humane secularisme is het expansieve karakter. Het is uit op een wereldwijde doorbraak van deze westerse ideologie. Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie kreeg de westerse wereld volop kansen om de seculiere westerse waarden wereldwijd ingang te laten vinden.

Zo werd Irak met grof geweld onder de voet gelopen. In plaats van met de tirannieke heerschappij van Saddam Hussein worden we nu echter geconfronteerd met de dreiging van het IS-kalifaat.

Een paar jaar later werd het regime in Libië gewipt. Daarmee verdween niet alleen dictator Gaddafi, maar kwam er ook een einde aan Libië als natie. Het gevolg: Libië is een vrijplaats geworden voor Arabische terreurbendes die op hun beurt een serieuze bedreiging vormen voor Europa.

Na Libië werd de seculiere revolutionaire geest vaardig over Syrië. Het seculiere Westen oordeelde al snel dat de opstandelingen tegen het wettige regime van Assad militaire steun verdienen. Assad laat zich echter niet zomaar terzijde schuiven. De ‘winst’ is ook hier een verdeelde en verwoeste natie én een vluchtelingenstroom naar Europa die zijn weerga niet kent. De gedachte dat er in een Syrië een rechtsorde naar seculier westers model kan ontstaan, blijkt een vorm van ideologische verblinding te zijn.

De EU is zwak. De partijen hechten zich als ijzer en leem. Overspoeld door vluchtelingen is de EU niet in staat de belofte van Frau Merkel, „Wir schaffen das”, waar te maken. Zoals in het Romeinse Rijk de Germanen werden ingezet voor de verdediging van de grenzen, worden nu de Turken ingezet voor de opvang van de vluchtelingenstroom buiten de grenzen van de EU. Ze ontvangen daarvoor geld, veel geld, visumvrij reizen en besprekingen over de toetreding van Turkije tot de EU. Het is niet onaannemelijk dat toetreding van Turkije als winst voor de EU zal worden gezien.

En dan nu het associatieverdrag met Oekraïne. Om je als imperium te bewijzen, moet er een expansief beleid worden gevoerd. Het gaat in dit geval overduidelijk om meer dan puur om een handelsverdrag. Het gaat om „eerbiediging van de democratische beginselen, de rechtsstaat, goed bestuur, mensenrechten en fundamentele vrijheden…” De verdragstekst noemt dit „essentiële elementen” en voegt er ook „niet discrimineren van personen die behoren tot minderheden” aan toe.

Gezien de historische betrekkingen en de steeds nauwere banden is het de wens, aldus de verdragstekst, „de betrekkingen nog uit te breiden en te versterken op ambitieuze en innoverende wijze.” In dit verband stelt de verdragstekst op termijn ook visumvrij reizen in het vooruitzicht.

Opvallend is het feit dat er bij het associatieverdrag rekening is gehouden „met de krachtige steun van het volk in Oekraïne voor de Europese koers van het land.”

Rusland heeft daarentegen nadrukkelijk laten weten dat Oekraïne door de Europese Unie werd opgehitst. Ongetwijfeld onder druk van Rusland heeft de democratisch gekozen president Janoekovitsj in het belang van zijn land afstand genomen van de pro-EU-politiek. Een belangrijk deel van de bevolking nam hem dat echter niet in dank af; ook in Oekraïne werd de revolutiegeest vaardig.

Twee liberale Europarlementariërs, de Belg Guy Verhofstadt en de Nederlander Hans van Baalen reisden af naar Kiev om de opstandelingen te steunen. Op het Onafhankelijkheidsplein bedankten zij in hun eurofiele dwaasheid de betogende menigte voor de verdediging van de Europese waarden. Europa zal hen niet in de steek laten, aldus Verhofstadt. Van Baalen riep de revolutionaire betogers toe dat dictators het nooit zullen winnen van het volk.

Sergej Glazjev, een belangrijk adviseur van Poetin, waarschuwde al in 2013 dat het ondertekenen van het associatieakkoord zal leiden tot politieke en sociale onrust in Oekraïne. De levensstandaard zal dramatisch dalen en er zal chaos ontstaan, zo liet hij nadrukkelijk weten.

Inmiddels is Oekraïne, opgehitst door de EU, verwikkeld in een burgeroorlog die het land naar de afgrond voert. Wie dat enigszins beseft, stemt op 6 april met hart en hand tegen.

De auteur is directeur van Bureau Acta en oud-SGP-raadslid in Vriezenveen.