„Mijn eerste kaarten verkocht ik op de rommelmarkt van de kerk. Later nam ik contact op met stichting Kimon, een zendingsorganisatie die zich richt op kinderen in nood. Ik bood aan om kaarten te maken waarvan de opbrengst volledig naar Kimon zou gaan, en de stichting plaatste af en toe een advertentie in haar blad om lezers op de kaarten te attenderen. Zo is het begonnen. Ik kon een computerprogramma van mijn broer gebruiken om de fotokaarten te ontwerpen.

Na drie jaar kaarten te hebben geleverd voor Kimon, maakte ik ze twee jaar voor Friedensstimme, en daarna voor Gevangenenzorg Nederland. Intussen veranderde er wel iets. Ik verkocht op den duur duizenden kaarten per jaar, en toen kreeg ik de kriebels, want dit werd een bedrijf! Het werd tijd om het een en ander op te gaan geven bij de Belastingdienst. Het ontwerpprogramma leende ik niet langer; ik schafte het aan.

De verdeling is nu zo: van elke kaart die verkocht wordt aan particulieren gaat 25 cent naar het goede doel. Op die manier spaarden we in 2014 en 2015 ongeveer 3250 euro voor Gevangenenzorg. Aan winkels en goede doelen lever ik ook.

Kaarten maken doe ik naast mijn baan in het ziekenhuis als radiodiagnostisch laborant. Ik schat dat ik wekelijks gemiddeld tien tot vijftien uur aan de webwinkel besteed; op maandag verwerk ik de bestellingen van zaterdag en zondag. Sinds dit jaar werk ik nog drie dagen in het ziekenhuis. Want het werd wel druk – vooral toen de collectie nog uit alleen fotokaarten bestond, trok ik het bijna niet. Familie en vrienden hielpen weleens een middag met plakken, maar ik ontwerp de kaarten allemaal zelf hè. Nog minder uren gaan werken in het ziekenhuis kan eigenlijk niet, dan raak ik mijn specialisatie kwijt. Die twee verschillende soorten werk zijn trouwens een leuke mix: met het ontwerpwerk van de kaarten kan ik mooi mijn hoofd leegmaken.

De fotokaarten lopen langzaamaan uit de collectie. We stappen over op professionele wenskaarten en ansichtkaarten. De lay-out wordt eenvoudiger. Een kaart bestaat bijvoorbeeld uit alleen een woord of zin of Bijbeltekst op een rustige ondergrond, waarbij je gebruikmaakt van allerlei lettertypes en typografie. Eén kaart wordt met 500 tegelijk gedrukt. Enveloppen koop ik in grotere hoeveelheden in, het drukt de kosten als je er 30.000 bestelt.

Binnenkort moet er een nieuwe website komen. Dat is een klus. Achter verkopen zit een hele filosofie. Klanten moeten kaarten snel kunnen vinden, liefst in één klik, en niet vijf klikjes verder 
pas ontdekken wat ze zoeken.

Ha, nee, ik zie mij nog niet als een concurrent van Hallmark! Maar het is wel een uitdaging om een eigen lijn te hebben, en het is mooi om te merken dat mensen Lyli Cards weten te vinden en terugkomen. Want dat doen ze. Ik plaats weinig advertenties, maar de inkomsten blijven stabiel.

Eén ding vind ik heel triest, en dat is als mensen mijn ontwerpen gebruiken zonder het te vragen. In het begin plaatste ik afbeeldingen zonder watermerk op mijn website. Mensen presteerden het om die, in lage resolutie, af te drukken, op een kaart te plakken en die te verkopen voor een goed doel. Dat is zo teleurstellend! Overal een watermerk dus op, nu.

Op digitale kaarten ga ik mij denk ik niet richten. Ik denk er weleens over na, maar ik ben bang dat het veel tijd kost en weinig oplevert. Er is veel aanbod in gratis digitale kaarten. Liever zet ik me in voor mooie papieren wenskaarten. Post wordt steeds meer beleving. Het moet een feestje zijn als je een kaart krijgt.”

serie 
Webwinkelier

Eigenaars van webshops hebben het drukker dan ooit. Wie zijn ze en hoe werken ze, de mensen achter al die shops en shopjes op het wereldwijde web? Vandaag portret 3.

Naam: Lydia van der Linden (31)

Webshop: lylicards.nl

Actief sinds: 2009

Uitspraak: „Mijn kaarten moeten zo mooi zijn dat ik ze zelf zou versturen.”