In orthodox-gereformeerde kring leeft liefde voor het Oranjehuis. Het overlijden van prinses Juliana vormde dan ook zondag in tal van kerkdiensten aanleiding tot bewogen woorden. Predikanten baden voor het koningshuis. Die verbondenheid strekt tot blijdschap. Velen ervoeren echter de keuze voor een vrouwelijke, remonstrantse, als geestverwante getypeerde predikant bij de uitvaartdienst opnieuw als schokkend.Menigeen zal zich herkennen in de goede woorden van de algemeen secretaris van de Gereformeerde Bond. Hij betreurt vooral dat in de rouwdienst de boodschap van redding en troost alleen door het lijden en de opstanding van de Heere Jezus Christus niet zal klinken. Wel is het nodig bedaardheid en voorzichtigheid met woorden te bepleiten. Er staat een moeder boven aarde.

Deze en gene herinnert zich wellicht de keuze die prins Maurits in de zeventiende eeuw maakte tegen de aanhangers van Arminius. Historici in onze tijd zeggen dat hij -na zich langdurig afzijdig te hebben gehouden- uitsluitend om militaire redenen voor de contraremonstranten koos. Als er sprake zou zijn van een dringend beroep op de bevolking zou hij immers meer hebben aan een ’fanatieke’ groep gomaristen. A. Th. van Deursen tekent echter een ander beeld. De prins koos door zijn gang naar de Kloosterkerk echt voor de ’slijkgeuzen’.

De vergelijking met dat lang geleden overleden familielid van prinses Juliana gaat niet op. Dat wisten we allang. Het hoeft dan ook nu niet -hoe betreurenswaardig ook- uitvoerig, of blamerend ter sprake te komen. Er viel niet veel anders te verwachten. De prinses bleek na het breken van haar heup tijdig hersteld om het huwelijk van haar kleinzoon Maurits bij te wonen. De hervormde Oranjetelg ging toen bij een rooms-katholieke priester ter communie.

Prinses Juliana was ooit een goede koningin. Ze toonde een mens met grote sociale bewogenheid te zijn. Ze wist zich betrokken bij actuele problemen en ontwikkelingen. Dat leverde haar in brede kring -ook bij tegen standers van de monarchie- respect op.

Gereformeerden leggen ondertussen goede menselijke eigenschappen niet zonder meer uit als van waarde voor de eeuwige bestemming. God is Degene die beslist. Laten mensen dan maar niet te veel conclusies trekken. Heeft het zin voor de levenden om -op dit ogenblik- de vruchten aan de boom van het voorbije leven van de geliefde prinses Juliana te wegen?

Is het niet voor ieder persoonlijk beter z’n eigen leven te meten aan de bijbelse criteria van een waar christelijk leven? Individuele Nederlanders kunnen zich beter afvragen hoe het in hun eigen leven zal zijn als de ontluistering toeslaat. Misschien is er sprake van een rouwsamenkomst met een goed gereformeerde ’preek’. En met diverse toespraken waarin het onderscheid tussen de ware leden van het lichaam van Christus en de dienaren van de vorst der duisternis duidelijk wordt aangegeven. Ter waarschuwing. Met een oproep tot geloof en bekering. Dat is nodig. Wie het achterwege zou laten, schiet tekort.

Beter dan het geloof van de nu overledene te wegen, kunnen bij de Bijbel en de Canones van Dordt levende mensen zich afvragen hoe het bij hun eigen teraardebestelling zal zijn. Mogen mensen dan getuigen van geloof en wedergeboorte? Mag de jubel van Kohlbrugge dan ook klinken? „Ik heb geen tong, toch loof ik Hem (…) Ik lig hier buiten op het kerkhof, toch ben ik binnen, in het paradijs! Alle lijden is vergeten! Dat heeft voor ons Zijn grote liefde gedaan, toen Hij voor ons Zijn kruis droeg en uitging naar Golgotha.” Wie met Hem één plant werd in de gelijkmaking van Zijn dood, krijgt er ook weet van één plant met Hem te worden in de gelijkmaking van Zijn opstanding.