Jan van Genderen werd op 13 april 1923 in Goudriaan geboren. Hij studeerde theologie in Apeldoorn en in Utrecht. Van 1945 tot 1947 was hij in Utrecht assistent van prof. dr. J. Severijn.

In 1948 deed Van Genderen intrede in de christelijke gereformeerde kerk van Zutphen. Daar voltooide hij zijn dissertatie over de gereformeerde piëtist Herman Witsius, waarop hij in 1953 cum laude promoveerde. „De strijd die nadere reformatoren hebben gevoerd tegen het naamchristendom en hun ijveren voor de persoonlijke beleving van het geloof, dat heeft me altijd erg aangesproken”, zei Van Genderen in 1998 tegenover deze krant. „Witsius was mijn studieobject, maar ook een beetje mijn voorganger en mijn voorbeeld.”

In 1954 werd Van Genderen hoogleraar in Apeldoorn. De generale synode benoemde hem als opvolger van prof. J. J. van der Schuit. De installatie had plaats op 12 januari 1954, tegelijk met de ook nieuwbenoemde hoogleraren ds. W. Kremer en dr. B. J. Oosterhoff.

Prof. van Genderen heeft een aantal publicaties op zijn naam staan, zoals ”Verbond en verkiezing” (1983), ”Gerechtigheid als geschenk” (1983), ”Oriëntatie in de dogmageschiedenis” (1996), ”De Bijbel en de Toekomst” (1998) en ”Kohlbrugge. Zijn betekenis en zijn invloed” (2003). In 1992 verscheen de ”Beknopte Gereformeerde Dogmatiek”, waaraan hij samen met prof. dr. W. H. Velema had gewerkt en die in de gereformeerde gezindte breed ingang vond. Samen met prof. dr. W. van ’t Spijker redigeerde hij het jubileumboek van de Theologische Universiteit (1894-1994).

In 1993 ging prof. Van Genderen met emeritaat. De hoogleraar vervulde in zijn leven diverse functies. Zo was hij ruim twintig jaar voorzitter van het deputaatschap voor de eenheid van de gereformeerde belijders en was hij van 1962 tot 1990 redacteur van ”Ambtelijk Contact”.