„Vrede op aarde…”

Vrede op aarde. Wat wordt dit woord rondom Kerst veel gehoord in en buiten de kerk. Vaak is het meer een seculaire wens met het oog op het wereldgebeuren, vanwege de grote tegenstellingen onder volken, religies en culturen. Wie denkt daarbij niet aan het geweld van IS? Allerlei vredesbesprekingen worden gehouden, maar de vrede is ver weg. Kerstvrede wordt veelal romantisch ingekleurd, met een wereld van schijn. Ook na de geboorte van Christus volgen oorlogen elkaar immers op in een repeterende breuk, die tegelijk teken van de eindtijd is.

In Rome dacht men ten tijde van het Romeinse Rijk dat het nooit meer oorlog zou worden. Daarom: Pax Romana, Romeinse vrede. Je kunt zelfs inscripties vinden uit de tijd van keizer Augustus met ”vrede op aarde”. Denken wij zo ook niet de vrede in eigen hand te hebben? Hoe is het met u? Gebrokenheid in gezinssituaties, op het werk, ja bijna overal. Of zegt u heel eerlijk: „Ik heb geen God en daarom geen vrede?” Inderdaad, we hebben zonder God geen vrede. De goddelozen hebben geen vrede! De grootste oorlog was in het paradijs, toen de mens zich van God losscheurde. Daardoor is er die breuk met God en geen vrede.

De engelen uit de hemelen zingen het echt: „Vrede op aarde.” Wonderlijk, dat een engelenleger God hoog prijst en direct daaraan toevoegt: „Vrede op aarde.” Voor velen verwoordt die zang een ideaal: „Moge er vrede komen!” Talloze liederen zijn al gezongen over een onbereikbare vrede als een vrome wens. Maar dit woord ”vrede” drukt geen wens uit, maar een feit. Jezus wordt in Bethlehem geboren als de Vredevorst. Hij maakt vrede met God, door als Middelaar de weg tot God te herstellen in de overwinning op de duivel en zijn ganse rijk. Zo maakt Hij vrede aan het kruis door de vorst der duisternis te vernietigen en de machten van dood, hel en graf te ontmantelen. Hij maakt niet alleen vrede, maar Hij is ook onze Vrede (Efeze 2:14).

Die vrede ontstaat niet met groot kabaal van menselijke vredesmissies, maar juist op de meest eenzame plaats: die vredesboodschap komt in de velden van Efratha. Zo horen de herders het als eersten na Jezus’ geboorte: „Vrede op aarde.” De hemelen zijn vol van de lof op God en van Gods vrede. Daarboven is immers de eeuwige, goddelijke en geestelijke vrede!

Maar is ”vrede op aarde” niet onvoorstelbaar ver weg? Altijd is er immers oorlogsdreiging. Toch vrede op aarde! Vrede is er door Christus, Die onze Vrede is!

Is er bij u oorlog, strijd vanbinnen en vanbuiten? Bent u God kwijt? Vraagt u zich af hoe u persoonlijk vrede met God krijgt? Zie de herders. Ze kennen maar één denk- en looprichting: naar Bethlehem, naar het Kind Jezus in de kribbe. Ze gingen, omdat ze hoorden van het welbehagen Gods in mensen. Christus heeft lust in verloren mensen, bij wie alleen maar strijd en wonden zijn door de zonden. Jezus wordt nu aan hun voeten neergelegd. Zo wordt het inderdaad een vredesweg. Zo neemt Hij in de weg van de allergrootste strijd hun zonden en wonden over! Dat doet Hij al in de stal: Hij is tot zonde gemaakt om de herders vrede te geven. Zacharias zong van het ”vredepad”. De herders gingen dat pad en Simeon beleed het: „Nu laat Gij, Heere, Uw dienstknecht gaan in vrede naar Uw Woord.” Zo werd het echt vrede op aarde.

Let op: vrede is er als de strijd gestreden is. Inderdaad, door Christus is de vrede aangebracht; de vijand heeft het verloren. Net als op D-day in 1944; toen had de vijand het echt al verloren. Maar V-day, de Bevrijdingsdag in 1945, moest nog komen. Zo ziet Gods kerk uit naar de volkomen bevrijding door Christus op de jongste dag. Wonderlijk dat Gods kinderen, gestempeld door Christus, die vrede uitstralen. De herders hoorden van vrede, zagen vrede en kregen vrede. Vrede door te vallen voor deze Vredevorst. Vrede met God door onze Heere Jezus Christus. Geestelijke en ook natuurlijke vrede, ”sjaloom”. Zijn vrede wordt realiteit. Vrede met God en nu ook met alles. De Heilige Geest geeft het al. Straks komt het vrederijk door de laatste strijd heen. Vrede op aarde!