„Zo bepaalt Hij wederom een zekere dag, namelijk heden, door David zeggende zo lange tijd daarna (gelijkerwijs gezegd is): Heden, indien gij Zijn stem hoort, zo verhardt uw harten niet.”

Niets kan een verhard zondaars­hart verzachten. Maar één ding kan dat wel: als God tot u spreekt, dan zult u wél gaan voelen, dan zal uw hart beginnen te verbreken en uw ogen zullen gaan wenen. Moge God u eens zo raken in uw geweten.

Als iemand van u voelt dat Hij dat doet, verhardt uw hart dan toch niet. Zondigen tegen beter weten in verhardt het hart. Volharden in een weg van zonde of in zondige gewoonten en jezelf overgeven aan verleiding terwijl je weet en Gods Woord helder en duidelijk aangeeft dat dit verkeerd is, verhardt. Hiermee handelt u tegen Zijn wil en bent u ongehoorzaam aan Zijn wet. Niets verhardt het hart zozeer als het volharden en genoegen hebben in zonden die ook als zonden ervaren worden.

Het afwijzen van Christus verhardt het hart. Inderdaad, niets heeft zo’n verhardende uitwerking op het hart als het afwijzen van Immanuël.

Dit maakt toch Zijn hart niet minder vol van liefde voor u, of minder gewillig u aan te nemen. Hoelang u Hem inmiddels ook al hebt laten wachten, Hij wacht nog steeds! Maar iedere nieuwe oproep om tot Hem te komen, elk nieuw aanbod van genade waaraan u geen gehoor geeft, voegt weer een schakel toe aan de ketenen waarmee satan u in banden houdt. Iedere keer wordt het minder aannemelijk dat u ooit uit zijn greep bevrijd zult worden.

William Chalmers Burns,
zendingspredikant in China

(”Een ernstige roepstem”, 1840)