„Maar Jeruzalem dat boven is, dat is vrij, hetwelk is ons aller moeder.”

We lezen duidelijk: „Mijn schapen horen de stem van de vreemden niet”, maar horen naar de stem van hun Herder, door de dienaren der waarheid, want de Heere zegt: „Mijn schapen horen Mijn stem” (Johannes 10:4, 5, 27). Daarom volgt ook in datzelfde verband de vergeving der zonden, omdat die van de leer der waarheid niet is afgescheiden. De vergeving der zonden is het enige zekere kenmerk van de algemene kerk, van wie de leden allen en elk in het bijzonder de zonden vergeven zijn en voortdurend vergeven worden. Er valt echter onderscheid te maken tussen het verderf in de zeden en het verderf in de leer. Dit blijkt, aangezien de profeten niet ophielden met de kerk gemeenschap te houden, hoewel zij de zeden scherp berispten. Bovendien moet er in de leer zelf onderscheid gemaakt worden tussen lichtere dwalingen en dwalingen die het fundament van de leer omverwerpen. Dit is daaruit af te leiden dat wanneer de meeste verrichtingen die willekeurige instellingen van mensen waren als vals en dwaling verklaard werden, de profeten echter de waarheid bleven voorstellen, verdedigen en daaraan vasthouden (Psalm 50; Jesaja 1). Om die redenen scheurden zij zich nog niet van de gemeenschap af. Maar we lezen niet dat enigen van de profeten gegaan zijn om te Bethel te offeren nadat de kalveren daar opgericht waren.

Caspar Olevianus,
theoloog te Heidelberg

(”Apostolische Geloofsbelijdenis”, 1573)