De intensivering van de bombardementen is een reactie op de terreurgolf in Parijs en de bomaanslag op het Russische passagiersvliegtuig boven de Sinaï in Egypte.

De verschillende aanslagen hebben er bovendien toe geleid dat de westerse leiders weer met de Russische leider Poetin spreken over een gezamenlijke aanpak van IS. Zelfs een militaire coalitie tegen de islamitische terreurgroep waartoe Poetin in september had opgeroepen, wordt niet voor onmogelijk gehouden. Nu al wisselen Washington en Moskou informatie uit om te voorkomen dat zij elkaars toestellen uit de lucht schieten.

Commentatoren zinspelen erop dat de partijen op dit moment voorrang verlenen aan het bestrijden van IS. Daar hebben alle landen die op de een of andere wijze bij het conflict betrokken zijn, belang bij.

Dat de landen op militair gebied meer samenwerken valt alleen maar toe te juichen, Hoe eerder IS verslagen is, hoe beter. De executies van een Noor en een Chinees eerder deze week onderstrepen dit. En wat te zeggen van de massagraven van jezidi’s in Sinjar, de stad die vorige week op IS werd heroverd? En wat gebeurt er met de christenen in door IS gecontroleerd gebied?

Tegelijk zijn er de nodige vragen te plaatsen bij de diplomatieke bewegingen van dit moment. Wil de Russische leider de Verenigde Staten en Frankrijk uit elkaar drijven? Frankrijk deed zo ongeveer als laatste bondgenoot mee met de sancties tegen Rusland na het neerhalen van de MH17. In feite heeft Parijs er nooit van harte mee ingestemd. Hollande was het die eind vorig jaar speculeerde over het opheffen van de sancties tegen Rusland.

Na de aanslag van vorige week in Parijs gaf Moskou van het ene op het andere moment toe dat het Airbustoestel door IS was neergehaald. Met de draai van 180 graden schaarde Poetin zich aan de zijde van Hollande. Prompt kondigde Hollande aan dat hij volgende week in Moskou op bezoek gaat.

Een andere vraag is of Poetin de terreurdreiging van IS gebruikt om toenadering tot het Westen te zoeken, in de hoop dat de Krim en zijn politiek inzake Oekraïne worden vergeten. Het is een feit dat Washington en Moskou over deze onderwerpen sterk van mening verschillen.

Ten slotte moet de vraag worden gesteld wat er gebeurt wanneer IS in Syrië is verslagen. Blijft de Syrische dictator Assad aan of niet? Het Kremlin staat nog altijd achter de Syrische leider. Of gaat Poetin Assad als wisselgeld voor de Krim gebruiken? Het zou zomaar kunnen.

Eén ding is zeker, dat Washington en Moskou door IS weer met elkaar spreken wil nog niet zeggen dat ze bondgenoten zijn.