Na anderhalf uur rijden kom ik aan bij het project op het Padmosland. Grote bulldozers van het leger hebben een zandwal opgeworpen voor de omheining van het project. De soldaten zijn verdwenen. De schade lijkt op het eerste oog beperkt.

Gehandicapte kinderen en anderen waren, toen de Egyptische soldaten het kamp waren binnengevallen, in paniek geraakt. Ze hadden van achter de omheining de soldaten met stenen bekogeld. Een aantal pas aangeplante bomen was uit de grond gerukt.

De schrik zit er goed in. In december 1996 en in januari 1997 had dezelfde legereenheid (toen nog onder leiding van andere commandanten) een aantal gebouwen van het project verwoest. Dat veroorzaakte internationaal een golf van publiciteit, tot in het Amerikaanse Congres toe werd erover gesproken. Tal van westerse ambassadeurs bezochten sindsdien het project om zich op de hoogte te stellen van de schade.

Bisschop Botros vreesde dat de soldaten niet voor de omheining zouden blijven staan, maar dat ze, net als een aantal jaren geleden, daar doorheen zouden breken. Dat is echter niet gebeurd. De bisschop gelooft dat de internationale aandacht voor Padmosland verdere escalatie heeft voorkomen.

Bisschop Botros heeft bij de politie een formele aanklacht tegen de legereenheid ingediend. De aanwezige militaire officier weigert vriendelijk maar beslist ieder commentaar.

Een soldaat wil buiten het gezichtsveld van zijn officier wel even commentaar geven: „De legereenheid was naast het project gelegen. De soldaten hadden een onverharde weg nodig voor het militair materieel. Zulk materieel mag niet gebruikmaken van een normale weg, want het zou het wegdek maar beschadigen.”

De commotie van de bisschop, zijn medewerkers en de gehandicapten begrijpt de soldaat niet. De achtergrond van de gebeurtenissen in de afgelopen jaren kent hij ook niet.

Voorlopig is bisschop Botros nog wel bang.