De moeder der wezen in Changwon
Zuid-Korea telt ongeveer evenveel christenen als Nederland burgers, 15 miljoen protestanten en 3 miljoen rooms-katholieken. Naar schatting hebben de kerken er bijna 13.000 zendelingen de wereld in gezonden om het Evangelie te brengen. Wie verwacht in zo’n land nog een evangelist? En toch zijn ze er. Een van hen is van Nederlandse bodem: Arianne van Wingerden, beter bekend als ”moeder van de wezen”.
Evangelist is misschien te mager uitgedrukt. Eigenlijk doet Arianne van alles en nog wat. Ze is kinderwerker, maatschappelijk werkster en lerares tegelijk. Maar de spits van haar arbeid is het Evangelie brengen, aan weeskinderen en gehandicapten - twee bevolkingsgroepen die volgens haar door de officiële kerken nogal worden verwaarloosd als ’objecten’ van geestelijke verzorging. Ze heeft er haar levenswerk van gemaakt om ook aan hen het Evangelie te verkondigen en hun de liefde van Christus te tonen.
Arianne van Wingerden woont in Changwon, een industriestad met 550.000 inwoners in het uiterste zuiden van het land, iets ten noordwesten van de havenstad Pusan. Sinds 1984 werkt ze daar als vrijwilliger in het Good Samaritan Rehabilitation Center, dat wordt gerund door de Good Samaritans, een Amerikaans-Zweedse organisatie uit evangelische hoek die al sinds de jaren vijftig werkt onder gehandicapten wereldwijd. Vanuit Nederland wordt Arianne financieel gesteund door de Stichting Wereld Wijde Zending, een kleine hulporganisatie met een evangelische identiteit. De stichting werd begin jaren zestig opgericht door de nu 80-jarige Wim Bosveld uit Den Haag. Zijn kinderen geven er nu leiding aan. Wereldwijd ondersteunt de organisatie zo’n 350 inheemse predikanten en ook nog eens 400 wezen in 23 landen.
Via Arianne van Wingerden worden de ouderloze kinderen van Changwon bereikt. Jaarlijks ontvangt zij daarvoor zo’n 12.000 euro.
Het rehabilitatiecentrum van de Good Samaritans bestaat onder meer uit een school, een dagverblijf, een sociale werkplaats en een kliniek. Het biedt plaats aan twintig patiënten, in leeftijd variërend van drie tot twintig jaar. De meesten zitten er echter hun leven lang. Ze zijn óf dusdanig zwaar verstandelijk of lichamelijk gehandicapt dat hun ouders niet voor hen kunnen zorgen, óf ze zijn verstoten door hun ouders. Veertig procent van de bewoners is wees.
„Ze noemen me hier moeder van de wezen”, vertelt Arianne terwijl we de afdelingen langslopen. Met die bijnaam is, gezien de ontvangst door de pupillen, niets te veel gezegd. Waar we ook komen, in de zes schoolklassen, de bakkerij, de pottenbakkerij, de afdeling elektriciteit of de inpakafdeling, overal wordt er over en weer even geknuffeld.
Er komen ook herinneringen boven, bij een lege plek in een klaslokaal bijvoorbeeld. „Hier zat een jongen die uit volle borst meezong toen ik een keer bij mijn gitaar over de Heere Jezus zong”, vertelt Arianne. „Twee weken later was hij overleden.”
Een lichamelijk gehandicapt meisje heeft ook haar eigen verhaal. „Ze is als kleuter gedropt voor de ingang van onze instelling. Het kind zat daar maar te huilen. We hebben haar gevraagd of ze het telefoonnummer van thuis wist, en zowaar: ze kon het zo opzeggen. De volgende dag zijn we naar haar moeder gegaan en die hebben we flink de waarheid verteld, dat het toch geen stijl was om haar kind zomaar af te danken.”
Deze kinderen voelen zich vaak minderwaardig, vertelt Arianne, omdat hun ouders hen kennelijk niet de moeite waard vonden om voor te zorgen. „Sommigen vertonen zelfs pure zelfhaat. Vanuit de Bijbel laat ik hun zien dat ze er wel degelijk mogen zijn.”
Ook buiten de instelling heeft men haar werk ontdekt, want op het moment dat we door de gangen van het gebouw lopen, is de directie druk met het invullen van formulieren. De gemeenteraad van Changwon is van plan Arianne tot ereburgeres van de stad te maken - vandaar die paperassen. Gedreven als ze is, ziet Arianne de eretitel als een nieuwe kans om mensen te helpen. „Dan kan ik wel een potje breken bij de burgemeester en bijvoorbeeld wat meer doen voor de Filipijnse gastarbeiders in de stad die hier worden gediscrimineerd en uitgebuit.”
Ze vertelt dat in de fabrieken waar deze arbeiders werken, flink wat overuren worden gemaakt. „Er wordt daar zeven dagen per week gewerkt, met werkdagen van 9 à 10 uur. Slapen doen ze op een kluitje in een slaapzaal.”
Er is al het Good Friend Center, een soort christelijk opvangcentrum waar deze verschoppelingen een maaltijd krijgen geserveerd en waar ze naar de Bijbel luisteren, bidden en zingen. Zo’n vijftien Filipijnse arbeiders -van huis uit allemaal rooms-katholiek- bezoeken het centrum met enige regelmaat. Misstanden onder deze werkers zijn er ook op het terrein van onderwijs. „Hun kinderen worden niet toegelaten op de plaatselijke scholen, waardoor ze verplicht zijn om hun kroost naar de voor hen veel te dure internationale school te sturen. Met dat ereburgerschap op zak ga ik me er extra voor inzetten om dat te veranderen.”
Masan Love Orphanage is een van de drie weeshuizen in de stad waar Arianne één keer per maand de bijbelvertelling verzorgt. De tehuizen worden doorgaans gerund door een particuliere organisatie die haar geld grotendeels van de overheid krijgt.
Kinderen die van lijf en leden gezond zijn en toch door hun ouders worden gedumpt, dat vraagt om uitleg. Arianne: „In Zuid-Korea is het de vader die recht op de kinderen heeft zodra een echtpaar uit elkaar gaat. Maar dat komt er veelal op neer dat de kinderen naar een weeshuis worden gebracht. De vader kan vanwege zijn werk onmogelijk voor hen zorgen. Of zo’n vader is juist werkloos, waardoor hij evenmin zijn kinderen kan onderhouden. Overigens wordt in Zuid-Korea aan wetgeving gewerkt die het voor gescheiden moeders mogelijk maakt de kinderen voor zich op te eisen.”
Vanavond is de zaal van het weeshuis gevuld met zo’n vijftig kinderen. Na het zingen van wat liederen is het tijd voor het bijbelverhaal. Met behulp van een flipover en vilten figuren legt Arianne van Wingerden de hemelvaart van de Heere Jezus uit. Er wordt aandachtig geluisterd, afgezien van de allerkleinsten die bijna in slaap dommelen. Er is er zelfs één die van slaap van haar stoel valt.
Het hemelvaartverhaal in een weeshuis. Toepasselijker kan het niet. Zei Jezus bij Zijn heengaan niet dat Hij zijn gemeente niet als wézen zou achterlaten? En met Pinksteren hebben Zijn volgelingen de vervulling van die woorden mogen beleven. Ook Koreaanse weeskinderen mogen iets van die vervulling meemaken, zij het op een geheel eigen manier, dankzij het evangelisatiewerk van de moeder van de wezen.
