Sinds ik voor PostNL rijd, heb ik geen dag zonder inkomen gezeten; ik krijg elke week mijn geld. ’s Avonds haal ik mijn lading op bij postkantoren, ’s nachts rijd ik met een volle vrachtwagen naar distributiepunten – in Den Haag, Den Bosch, Groningen. Wekelijks krijg ik een ritlijst binnen en daar kan ik dan mee vooruit, tot de volgende week, als de nieuwe lijst komt.

Kijk, je maakt eerst afspraken met de opdrachtgever over het tarief, en vervolgens krijg je de garantie voor een werkpakket met een kilometerprijs. Bij iedere nieuwe ritafspraak worden de prijzen herzien. Zint het bedrag je niet, dan ga je niet akkoord, daar ben je vrij in, even goede vrienden. Onderhandelen kan ook. Wanneer je zegt: „Voor dat bedrag kan het niet uit, ik wil er wat bij hebben”, dan zit er best wat ruimte, is mijn ervaring. Maar de marges zijn niet zo rekbaar; de eisen moeten wel binnen proporties blijven.

Mijn inkomen fluctueert, maar ik verdien een goede boterham.

In de transportwereld kun je overzien wat een klus kost en wat die oplevert. Bepaalde kosten moeten worden gedekt, zoals die van gasolie en de afschrijving van de vrachtwagen. Is de opbrengst te laag, dan moet je een klus niet aannemen, in mijn beleving. Er is ook geld nodig om te sparen voor een vervangende wagen –ik spaar eerst en daarna koop ik pas–, met alles erop en eraan kost zo’n vrachtauto tussen de 10.000 en de 25.000 euro. Mijn eerste vrachtauto was een Scania. Op dit moment heb ik een DAF CF85, met een oplegger van 13,6 meter.

Ik heb een vakbekwaamheids­diploma, heb dus een kwalificatie voor een transportbedrijf. Voor pakketbezorgers gelden nog minder hoge eisen, voor zover ik weet – en er zijn veel meer pakket­bezorgers dan groot­vervoerders. Voor mijn concurrentiepositie is dat natuurlijk gunstig. Als transport­bedrijf mag ik rijden voor wie ik wil, meer dan één opdrachtgever hebben hoeft niet van de fiscus; alleen PostNL is dus prima.

Wekelijks ben ik zo’n 55 uur in touw, als ik de administratie meereken. Veel uren maken hoort bij het ondernemerschap. Je kunt het een nadeel noemen, maar zo zie ik het niet. De vrijheid die ertegenover staat, waardeer ik erg. Snel kunnen schakelen is wel belangrijk in dit werk, voor het geval er spoedopdrachten komen.

In elk geval heb ik geen dag spijt gehad van mijn beslissing om voor mezelf te beginnen – nadat ik elders tien jaar in loondienst ben geweest, wat overigens ook mooi werk was. Ik ben dankbaar voor hoe het gaat.

zomerserie

Zzp’er

Ze werken op de zolder van hun huis, kruipen achter de laptop in een koffiebar of bouwen met andere zelfstandigen zonder personeel aan nieuwe panden. Zzp’ers. Hun aantal groeit hard in Nederland. Sommigen komen amper rond; anderen lijken rijk.

Wie: Koos Westerink (55)

Werkt als: eigen rijder voor PostNL

Zzp’er sinds: 2004

Uitspraak: „Overreken de kosten voordat je begint als zzp’er.”