De Oude Kerk, het oudste gebouw van Amsterdam, ligt midden in het gewoel van de Amsterdamse wallen. Het wemelt er van de toeristen. Een uitbater stapelt luidruchtig kratten bier op elkaar. Langs de grachten drijft de geur van wiet. Op deze plek, hoog boven de stadsdrukte, bouwde de Japanse kunstenaar Taturo Atzu een spierwit dakterras. Hij noemde het platform ”The Garden Which is the Nearest to God” (de tuin die het dichtst bij God is). Een „reusachtig observatie­plateau vanwaar je de stad ziet zoals je haar nooit zag”, informeert een folder.

Niet alleen de stad, ook de kerk laat zich tot 6 september vanuit een totaal ander perspectief bezien. De open steiger, waarover bezoekers hun weg omhoog zoeken, loopt vlak langs de gevels en de grijze dakleitjes. Intussen laat Amsterdam steeds meer toppen en torens zien.

Boven is er lucht en leegte. Atzu vlijde het kale balkon boven op de puntige kerkdaken. Alleen de kleine klokkentoren van de kerk en de windvaan ‘prikken’ erdoorheen en zijn dus van dichtbij aan te raken en te bewonderen.

Rondom de windvaan, een vergulde engel met bazuin, richtte de Japanner een moderne Nederlandse huiskamer in. Daarvoor ging de kunstenaar de buurt in om zich te laten inspireren door de manier waarop mensen vensterbanken inrichten en gevel­tuinen aanleggen.

Het resultaat, een wat wonderlijk aandoend samenraapsel van oude en nieuwe meubels, zou „typical Dutch” moeten zijn.

„Ik ervaar dit niet als kunst, sorry”, zegt Kristel uit Breda, die samen met haar man John over het plateau wandelt. „Het uitzicht is prachtig en zo dicht kun je anders niet bij de toren komen, maar om dat nou kunst te noemen… dit is eerder een werkeiland.”

Bij het horen van de naam van het platform schudt ze resoluut haar hoofd. „Nee, daar haak ik af.”

Sprietje groen

Naast de huiskamer staat de Chinese studente en gids Zhi Li. Ze heeft sinds juni al heel wat bezoekers zien komen en gaan. De meesten vragen zich volgens haar af waar de tuin is (er is in de daktuin namelijk geen sprietje groen te zien), en de inrichting van de huiskamer noemen ze „IKEA.”

Een beetje verbeelding is er inderdaad wel nodig, daarboven op het dak, maar wie enigszins thuis is in de Bijbel kan zich bij de woorden tuin en huis best wat voorstellen.

Bovendien draagt de Oude Kerk de historische titel ”De Huysch­kamer van Amsterdam”, verwijzend naar tijden waarin de kerk een drukbevolkte ontmoetingsplek was voor de Amsterdamse burgerij.

De Amsterdamse Michelle werpt samen met een vriendin vanaf het terras een blik op haar stad en wijst intussen het Rijks­museum en het zakendistrict de Zuidas aan.

„Op de radio hoorde ik de dominee van deze kerk zeggen dat God afdaalt naar mensen en dat wij niet naar Hem hoeven op te stijgen. Ik denk dat die dominee gelijk heeft, ook al ben ik niet gelovig. Hij is net zo goed beneden, op de wallen als hier.”

Maar ook al brengt de trap hemelwaarts de bezoekers niet dichter bij God, ze gaan door deze absurde zwevende tuin misschien wél nadenken over wat hoger en lichter is. „Een stukje dichter bij de hemel”, schrijft ene Carla in het gastenboek. „Voelde goed.”