Donorkind-voorzitter Ties van der Meer zegt dat hij „signalen heeft dat ook bij andere spermabanken zaken niet kloppen”. Hij wil niet zeggen welke instellingen het zijn. Als voorbeeld noemt hij het geval van twee vrouwen, die in de jaren tachtig werden geboren dankzij dezelfde donorvader. Ze waren apart van elkaar opgegroeid in andere families. Vorig jaar ontdekten ze dat ze halfzussen van elkaar zijn. „In hun dossiers stonden andere gegevens over de donor, terwijl met DNA is aangetoond dat ze wel degelijk dezelfde vader hebben.”

Van der Meer twijfelt vooral aan de informatie als het opleidingsniveau en de haarkleur van de donor, of de bloedgroep. „Maar als dat niet klopt, kun je je afvragen wat er wel klopt. Staat in het dossier überhaupt wel de juiste vader?”

Donorkinderen hebben sinds 2004 het recht om te weten wie hun vader is. Maar de informatie kunnen ze pas opvragen als ze zestien zijn. Dat kan dus op zijn vroegst over vijf jaar. Wie voor 2004 is geboren, moet afwachten of er überhaupt nog informatie bestaat. „Sommige spermabanken hebben bewust dossiers vernietigd, zodat kinderen nooit in contact zouden kunnen komen met vaders. De klinieken houden heel erg vast aan anonimiteit.”

Van der Meer zegt dat er in elk geval in de jaren tachtig en negentig dossiers van spermadonoren fout zijn ingevuld. Hoe het tegenwoordig gaat, weet hij niet. „Door alle anonimiteit zijn de gegevens niet te controleren, ook niet door een inspectie. Dat is de kern van het probleem. En een arts kan nooit aansprakelijk worden gesteld, want zijn fouten verjaren na twaalf jaar, terwijl ze pas na minstens zestien jaar aan het licht kunnen komen.”