De opmerking van Kors mag niet worden uitgelegd als een overwinning voor Dijkgraaf. De woordvoerder van PostNL heeft niet gezegd geen tegenargumenten te hebben. Hij deed er het zwijgen toe.

Ongetwijfeld heeft voor Kors meegespeeld dat hij met zijn mogelijke repliek een aantal klanten tegen zich in het harnas jaagt. Er is immers –gelukkig– nog altijd een groep burgers die hecht aan rust op zondag. Het is voor de pakketbezorger commercieel niet verstandig deze mensen te irriteren.

Maar ten diepste zegt de woordvoerder van PostNL (en dus het bedrijf) met de opmerking geen oordeel te hebben, dat hij geen zin heeft om na te denken over de bezwaren van Dijkgraaf. Dat komt in ronde bewoordingen feitelijk neer op: „Laat maar praten. Het is niet belangrijk genoeg om aandacht aan te geven.”

Die reactie is niet uniek. Ze is ook niet alleen maar van deze tijd. Uit de parlementaire geschiedenis is bekend dat wanneer in de jaren twintig, dertig de SGP-voorman in de Tweede Kamer, ds. G. H. Kersten, het spreekgestoelte beklom een groot deel van de Kamerleden koffie ging drinken of een sigaartje roken. Wat de SGP’er zei, vonden ze niet belangrijk. Dat kon je gewoon negeren.

Toch is er wel enig verschil. De gewoonte om argumenten van christenen te negeren wordt veel breder gehanteerd dan driekwart eeuw geleden. Ze komt voor in de politiek, de wetenschap, bij debatten over ethische kwesties enzovoort. Wie zich beroept op de Bijbel of het geloof plaats zich naar het oordeel van velen buiten de discussie.

Bovendien is de gangbare mening dat het geloof een achterhaalde zaak is. Daarbij komt nog dat seculiere politici heel gemakkelijk roepen dat we in ons land scheiding van kerk en staat hebben. Daarmee is voor hen een beroep op geloofsbronnen afgedaan. Onterecht overigens, want de scheiding van kerk en staat betekent niet dat er een scheiding moet zijn tussen politiek spreken en eigen levensbeschouwing.

Het getuigt van minachting en dus van weinig respect dat in het maatschappelijk en politiek debat de argumenten van christenen niet serieus genomen worden. Ook al zijn politici en opiniemakers het er niet mee eens, wat te betreuren valt, dan nog is het een kwestie van fatsoen om de standpunten en beweegredenen van christenen te wegen en daarop in te gaan. Dat fatsoen ontbreekt kennelijk mensen die de mond vol hebben van democratisch overleg en van respect.

Moeten christenen dan maar zwijgen? Dat zeker niet. De Bijbel is daarover helder. Zij zijn geroepen te blijven spreken over de Bijbelse normen. „Maar gij zult Mijn woorden tot hen spreken, hetzij dat zij horen zullen, of hetzij dat zij het laten zullen; want zij zijn wederspannig” (Ez. 2:7).