Uw jeugd is geweest als een ongeremd paard, ja, gelijk een woeste zee waarin u zeilt met twee verschillende winden. Die laten u in verschillende zonden vallen, zoals David zegt in Psalm 25: gedenk niet der zonden mijner jonkheid.Als u verder komt in de mannelijke jaren, bent u aan veel stormen van moeite en arbeid onderworpen. O, hoe moet de mens soms tobben en zweten voor zijn dagelijks brood, ja, zoals Mozes schrijft, in het zweet van zijn aanschijn. Hij moet zijn brood verdienen zoals de Heere dat als een straf op de zonden op de mens heeft gelegd. De ouderdom geeft de mens rechtvaardige stof van klagen. Dan begint de mens zijn gezicht te verliezen, zijn oren worden doof, zijn benen kreupel. Immers, als het gelukkige leven van de bloeiende jeugd en de mannelijke jaren voorbij is, komt de ouderdom vol van gebreken aan boord. Allerhande zwarigheden vallen dan langzaam op hem als een storm tegen een bouwvallig huis. Het ene gebrek volgt op het andere en in het laatst bespringt hem de dood en dwingt hem zijn leven, zijn goederen, zijn vrienden, ja, alles wat hem hier bindt te verlaten.

Het tegenwoordige leven is met veel kwaden vervuld, zodat de dood meer een medicijn is dan een straf op de zonde. Ieder huis heeft zijn kruis, ook bij hen die in onze ogen alles voor de wind schijnt te gaan. Als we dat echter ook onderzoeken, zouden we met Naomi moeten zeggen: „…want de Almachtige heeft mij ook bedroefd.”

Adrianus Hasius, predikant te Leeuwarden (Geestelijk alarm 1653)