Het zijn vragen die in diverse media in Nederland (NRC) en in het buitenland (Der Spiegel) gesteld zijn over de deze week door Open Doors gepubliceerde lijst.

Open Doorsdirecteur Ruud Kraan gaf vrijdag toe dat er niet één soort christenvervolging is. „De vraag is wat voor naam je er dan aan geeft. Wij hebben gekozen voor de term christenvervolging.”

Nogal wat twitteraars reageerden vrijdag uiterst sceptisch op het kritische artikel in NRC Handelsblad. De krant besteedde uitvoerig aandacht aan de afschuwelijke aanval op de persvrijheid die in Parijs twaalf mensen het leven kostte en komt vervolgens na zeventien pagina’s ”Parijs” nog eens met kritiek op de Ranglijst Christenvervolging.

Nu zijn er bij een discussie over de aanduiding ”christenvervolging” wel wat aantekeningen te maken.

De eerste moet kritisch zijn richting veel orthodoxe christenen in Nederland. Die spreken soms over lijden en vervolging om de Naam en de zaak van Jezus bij zaken waar ze in landen waar christenen écht lijden omwille van het geloof niet eens over denken. Een verminderde subsidie voor een christelijke organisatie doet sommige mensen al uitroepen dat de tijden van christenvervolging zijn aangebroken. Een waarschuwing die ook geldt voor predikanten. Je moet zo’n diepe term, zeker ook op de kansel, niet te snel en te vaak gebruiken. Dat devalueert de aanduiding.

Een christen uit Irak zei eens dat wij in het vrije Nederland werkelijk geen benul hebben van wat christenvervolging écht is. „Jullie leven in het paradijs.” En al weten we dat er op aarde geen paradijzen meer bestaan, toch is het goed zo’n uitspraak te laten indalen.

De tweede opmerking die gemaakt mag worden, is dat er toch wel met verschillende maten gemeten wordt in de westerse media als het gaat om de schendingen en bedreigingen van grondrechten. Een aanval op de persvrijheid door moslimfundamentalisten zoals in Parijs krijgt overvloedig aandacht. Terecht, het is verschrikkelijk wat daar is gebeurd. Maar hoe zit het met aandacht voor leden van groepen die om hun religieuze overtuiging achtergesteld worden, lijden, of zelfs vermoord worden?

Hoeveel aandacht krijgt het wanneer in Nigeria christenen worden afgeslacht door Boko Haram? Wordt er dan toch soms niet nogal terughoudend gereageerd omdat veel seculiere mensen zich simpelweg niets meer kunnen voorstellen bij de keus liever te lijden omwille van het geloof dan dat geloof op te geven?

Het is legitiem te praten over een goede definitie van het begrip ”christenvervolging”. Open Doors is daar terecht ook heel transparant over. Dat schept vertrouwen. Maar kritiek op anderen mag, zeker bij media, het kritisch kijken naar het eigen handelen nooit wegdrukken.