„Ik hoop wat te vinden van die twee”, vertelde Oehlers maandagmorgen per telefoon vanuit Donetsk.

Terwijl de meeste slachtoffers zijn geïdentificeerd, is er van Daisy (20) nog niets gevonden. Van Bryce (23) is alleen een voet getraceerd. „De afgelopen maanden zaten we maar te wachten op nieuws”, zegt Oehlers. „Soms werd er in het rampgebied gezocht, maar veel dagen ook niet. De frustratie liep op, al verwijt ik de officials niks.” Vorige week reisde hij af naar Oekraïne. „Een familierechercheur adviseerde me niet te gaan, omdat het gebied gevaarlijk is. Maar die rechercheur zei ook dat hij me niet tegen kon houden.”

Gevaarlijk is het zeker, merkt hij. „Er wordt geschoten, ik zag een bomkrater. Nederlandse politieagenten lopen hier veel gevaar. Er moeten niet meer doden vallen.” Dat de Nederlandse autoriteiten het een slecht idee vinden dat burgers op eigen houtje naar Oekraïne afreizen, geeft Oehler grif toe. „Ze hebben gelijk. Maar ik heb wel vaker slechte ideeën en hoop dat daar iets goeds uit voortkomt.”

De aanblik van het uitgestrekte rampterrein was confronterend. „Zelfs een cameraman die bij mij was, nam een moment voor zichzelf.” De afgelopen dagen zocht Oehlers in totaal vier uur. „Ik heb een blauwe koffer gevonden en ook een mooi boek. Ik noem de titel niet, dat kan hard aankomen bij de nabestaanden.”

De Amsterdammer heeft mogelijk zelfs menselijke overblijfselen aangetroffen. „Bij het landingsgestel zag ik een stukje niet aangetast stof van een stoel. Ik vond daar iets van een bot. Zelfs malle Eppie kan bedenken dat dat niet om een bot van een hond gaat.” Nu al is zijn missie geslaagd, vertelt Oehlers. „Ik ben hier in de eerste plaats voor Daisy en Bryce, maar daarnaast ook voor alle nabestaanden. Ik zoek naar puzzelstukjes. Mijn vondsten geef ik aan de officials.”

Oehlers heeft contacten met pro-Russische rebellen, om in het rampgebied te komen. „Zij zijn hier de baas. Ik heb ze nodig.” Hij pleit het Oekraïense regeringsleger, dat tegen de rebellen vecht, bepaald niet vrij. „Het leger schoot op een boerderij. Hoe haal je dat in je hoofd? Opa’s, oma’s, kinderen en baby’s leven hier in angst.”

Of de spanning door zijn lijf giert in dit gevaarlijke gebied ?,Die spanning drijft me des te meer. Maar ik heb geen doodswens. Ik ben maar een jongen uit Amsterdam die zijn nichtje en haar vriend kwijt is. Ik hoop dat mijn lange reis niet voor niks is geweest. Laat de politiek in beweging komen. Laten de strijdende partijen warempel om tafel gaan zitten en goed naar elkaar luisteren.”

Tijdens het telefoongesprek eet Oehlers met journalisten in een hotel. Daar voelt hij wel zo veilig. ,Ik ben blij dat ik geen Russisch om me heen hoor.” Hij hoort in de omgeving geluiden die wijzen op oorlogsgeweld. De Amsterdammer staat op het punt weer te gaan zoeken naar sporen van zijn geliefden in het rampgebied. Of hij beschermende kleding draagt? ,Dat ga ik nu regelen.”

Op Twitter liet Oehlers rond half twaalf maandagmorgen weten dat er vlakbij het hotel een bominslag was. „Ik sta achter een dikke paal binnen. Een grote bom bij mijn hotel. Ramen sprongen in nabijgelegen gebouwen. De bus in met journalisten!”

Een enkele minuut later liet hij via Twitter weten: ,Nu veilig.”