Van januari tot september 2003 ging het om 15.000 mensen, zo maakte de vluchtelingen- en mensenrechtenorganisatie Codhes bekend. De organisatie ijvert voor een volwaardig vluchtelingenstatuut voor de ontheemden, binnen en buiten Colombia.

Hoeveel Colombianen precies naar het buitenland vluchten, is moeilijk te berekenen. Wel is bekend dat het aantal mensen zonder dak boven het hoofd de achterliggende tien jaar is toegenomen van 1,5 tot 3 miljoen. In 2003 stelt Codhes een daling vast ten opzichte van het jaar ervoor: 175.000 mensen sloegen op de vlucht tegenover 353.000 in 2003. Dat komt omdat velen er de voorkeur aan geven onder te duiken in de anonimiteit van de sloppenwijken rond de grote steden, uit angst voor represailles of discriminatie. Maar het kan ook zijn dat het eenzijdige staakt-het-vuren vanwege de paramilitairen sinds december 2002 de druk van de ketel heeft genomen.

De mensen die de grens oversteken, zijn afkomstig uit gebieden waar linkse rebellen, paramilitairen en georganiseerde drugsbendes voor een „sterke cocktail van geweld” zorgen, aldus de mensenrechtengroep.

Een voorbeeld is de Darién, het grensgebied tussen Venezuela en Panama. Het Midden-Amerikaanse land werd dit jaar officieel op de vingers getikt omdat het Colombiaanse vluchtelingen zonder pardon terugstuurde.

De 2219 kilometer lange grens tussen Colombia en Venezuela heeft te lijden onder de besproeiing van illegale cocaplantages, 6734 hectaren alleen al in de eerste helft van 2003. De besproeiingen worden uitgevoerd door het Colombiaanse leger en door Amerikaanse specialisten. De acties hebben te maken met de door de VS gefinancierde oorlog tegen drugs, maar bedreigen ook de burgerbevolking. Er staken 5815 mensen om gezondheids- en veiligheidsredenen de grens over.

In Venezuela startte dit jaar een project van het hoge VN-commissariaat voor de vluchtelingen (UNHCR) om een profiel op te stellen van de vluchtelingen. Colombia en Venezuela raakten het dit jaar eens over een memorandum waarin de vluchtelingen wel bepaalde rechten krijgen, maar niet het internationale statuut dat hen als slachtoffers van een mensenrechtencrisis zou toekomen. Dergelijke akkoorden bestaan ook met Ecuador en Panama.

In Ecuador worden de vluchtelingen het best behandeld. In 2003 vroegen er 8000 Colombianen asiel aan, dat is 36 keer meer dan in 2000. Naar schatting 30.000 Colombianen leven in het buurland zonder erkend te zijn als asielzoeker. De mensen slaan op de vlucht voor het geweld en de sproeiacties in de regio Putomayo in het zuiden van Colombia.