Mijn pleidooi om na te denken over de Nationale Hypotheek Garantie (NHG) voor gemoedsbezwaarden (RD 11-7) heeft geleid tot een interessante bijdrage van André van Luijk (RD 15-7). Hij begrijpt het ook niet helemaal, maar in de praktijk neemt hij waar dat gemoedsbezwaarden vrijwel nooit afkerig staan ten opzichte van de NHG. Zijn suggestie is dat er dus wel een verschil moet zijn. En dat zou dan daarin bestaan dat de NHG „in de praktijk” helemaal niet als een verzekering functioneert, maar als een waarborg. Ik zou denken dat nagenoeg elke verzekering in de praktijk functioneert als een waarborg. De twee woorden zijn dan ook vrijwel synoniem.

De parallel die André van Luijk trekt met het Waarborgfonds Motorverkeer lijkt me onjuist. Iemand met gemoedsbezwaren tegen de verplichte WA-verzekering voor motorvoertuigen kan ontheffing krijgen van die verplichting. Bij het verlenen daarvan wordt de eis gesteld dat zo iemand een bedrag betaalt aan het genoemde waarborgfonds. Hij (of zij) blijft echter volledig verantwoordelijk voor de schade waarvoor hij wettelijk aansprakelijk is. Zo’n constructie zou dus niet helpen voor de NHG: nadat de gemoeds­bezwaarde de betaling heeft gedaan aan zo’n waarborgfonds zou de bank immers nog steeds niet ver­zekerd zijn van de betaling van rente en aflossing op de verstrekte lening. Als gevolg daarvan zal die bank in de regel de gemoeds­bezwaarde niet de mogelijkheid bieden om de woning volledig met geleend geld te financieren. En dat is waar het om gaat.

De auteur is bijzonder hoogleraar economische waardering van erfgoed aan de Vrije Universiteit te Amsterdam.