Het is druk en heet op het terrein van Walibi. Naar schatting zijn er deze zaterdag 35.000 aanwezigen. Op het middenterrein staat een metershoog kruis, maar ook een dito Davidsster.

Veel bezoekers blijven tijdens de samenkomst buiten zitten, waar ze via een groot scherm de sprekers kunnen volgen. De twee uur durende bijeenkomst bestaat voor ruim de helft van de tijd uit het zingen van opwekkingsliederen. Het laatste vers voor de toespraak is Opwekking 766: „De wind steekt op, de wind steekt op; waar zij waait leeft Uw kerk weer op. Het vuur laait op, het vuur laait op: een vuur van liefde voor God!”

Het lied is gedicht door Hans Maat, de spreker van die morgen. De oud-HGJB-medewerker, die nu directeur is van het Evangelisch Werkverband (EW) binnen de Protestantse Kerk in Nederland (PKN), zegt het bijzonder te vinden dat stichting Opwekking een protestantse voorganger vraagt om te vertellen „hoe het zit met de Geest.”

Aanwezigheid

Dan vertelt hij van zijn verandering. Hij wist wel hoe hij de Heidelbergse Catechismus en de theologie moest uitleggen, maar hij had „dorst naar God en wilde meer van Zijn aanwezigheid ervaren. Ik heb gebeden dat de Heere in mijn binnenste een standvastige geest zou werken.”

Dat is gebeurd, zegt hij. Maat vertelt van een conferentie in Engeland, waar een spreker hem omarmde. „Ik voelde toen letterlijk de kracht van Gods liefde dwars door mijn lijf heen gaan en viel op de grond. Alle pijn en onrust uit mijn leven waren weg.”

In een restaurant vroeg een serveerster hem of hij in God geloofde. Maat antwoordde bevestigend en vroeg toen of hij haar de handen mocht opleggen. „De vrouw begon te huilen en te lachen toen dat gebeurd was. Ik wist: dit is de Heilige Geest. Zij kwam daar tot geloof.”

De EW-directeur noemt ook een man op straat in Rotterdam die hij de handen oplegde en die tot bekering kwam, en een voorval tijdens een kerkdienst. „Ik vroeg de kerkganger hoe lang hij niet in de kerk geweest was. Het was de stem van God die me dat deed zeggen. De man zei dat hij zeventien jaar niet in de kerk geweest was.”

Maat: „Vroeger leerde ik dat het opleggen van de handen alleen gold voor zendingssituaties, maar dat geloof ik nu niet meer. We hebben Woord en Geest beide nodig, dan komt de zaak in balans. Ik wil leven met de Heilige Geest. Als je vruchten in je leven wilt, kan je niet zonder de Geest.”

Het handen opleggen is geen doel op zich, aldus Maat. „Het enige wat me interesseert, is of ik een zoon wil zijn voor Papa en of ik me met mijn hart aan Hem wil toevertrouwen. God zal de Heilige Geest geven aan hen wie Hem daarom vragen.”

Molukkers

Tijdens het seminar ”Veelkleurig getuigen” komen Indonesische en Molukse christenen aan het woord. Ds. Verry Patty van de Moluks Evangelische Kerk geeft aan dat de Molukkers na hun komst in Nederland in de jaren vijftig van de vorige eeuw lang buiten de Nederlandse samenleving gestaan hebben. „Molukkers werden opgevangen in kampen. Ze waren verbitterd dat ze door de Nederlandse regering in de luren waren gelegd en wilden zich niet identificeren met de Nederlandse samenleving.”

Dat is nu veranderd, aldus ds. Patty. „Na de gijzelingen in de jaren zeventig van de vorige eeuw hebben we contact gekregen met christelijke broeders en zusters in Nederland. Als je de pijn in je hart kwijt wilt, moet je contact met anderen maken. Nu kijken we naar de toekomst en zoeken we samen met anderen naar mogelijkheden. We combineren het ideaal van de vrije republiek met de vrijheid in Christus. Ik blijf altijd iets houden met Indonesië, maar ik houd ook van Holland. Het geloof geeft kracht om op een andere manier in het leven te staan.”

Zondag

Vooral zondag was een extreem drukke dag. „Zo druk hebben we het nog nooit gehad”, aldus Opwekkingsdirecteur Joop Gankema. Tijdens de conferentie sprak ook de oude Engelse bijbelleraar David Pawson, die vaak tijdens conferenties het woord voerde.