Op het eerste gezicht zijn er opmerkelijke overeenkomsten tussen het Bijbelverhaal en het kleitablet. Het spijkerschrift vertelt ook een vloedverhaal: een man zou met zijn familie worden gered. Hij moest een boot bouwen. Deze had evenals de Bijbelse ark een geraamte van hout. De boot was vanbinnen en vanbuiten overtrokken met een teerachtige substantie. Bovendien vertelt het spijkerschrift dat de dieren twee aan twee in de boot moesten stappen.

De verschillen springen echter ook direct in het oog. De Babylonische ark was rond en had een oppervlak van 3600 vierkante meter. Hij was gebouwd als een ”corral”: een mand van takken en huiden en besmeerd met bitumen om hem waterdicht te maken.

Finkel, de expert van het British Museum in Londen, noemde vorige week de vondst enkele jaren geleden „een van de belangrijkste menselijke documenten ooit.” Het is een uniek exemplaar met allerlei exacte gegevens over een boot. Het kleitablet is afkomstig van Leonard Simmons, een piloot van de Royal Air Force (RAF) die in de naoorlogse tijd in het Midden-Oosten was gestationeerd.

Hoe enthousiast Finkel ook over de vondst is, in een zondvloed die ooit de hele wereld overstroomde, gelooft hij niet. Hij stelde vorige week in The Guardian zelfs dat hij er „107 procent van overtuigd is dat de ark nooit heeft bestaan.”

Volgens de commentator van The Guardian heeft het 3700 jaar oude kleitablet een veel oudere 
–en dus originelere– versie van het arkverhaal dan de Bijbel. Hij gaat mee in de Bijbelkritische opvatting dat de Bijbelschrijvers zich hebben laten inspireren door dergelijke kleitabletten; zij hebben daarvan hun versie weergegeven in Genesis. Het oudste verhaal zou in deze visie het meest betrouwbare zijn.

De gereformeerd vrijgemaakte emeritus hoogleraar Jakob van Bruggen noemt deze benadering in zijn boek ”Het kompas van het christendom” „een voorop­gestelde keuze tegen het gezag van de canon. Bij voorbaat wordt een mogelijke goddelijke inspiratie buiten het Bijbelkritisch onderzoek gehouden.”

Van Bruggen stelt daartegen de literaire integriteit van de Bijbel, waarvan volgens hem het grootste deel 2500 jaar geleden is geschreven. Hoogstwaarschijnlijk heeft de auteur van Genesis gebruikgemaakt van oudere overleveringen, maar de auteur heeft een historisch betrouwbare geschiedenis weergegeven. Van Bruggen: „Wie de historische geloofwaardigheid van de canon aanvecht, zaagt de tak door waarop hij zit. Vroeg of laat blijkt dit een keuze te worden voor of tegen het christendom.”