Ziet de jongeling eens, zo ellendig, zo gebrekkig, met een gemis van alle geestelijk voedsel. Zo was de staat van het oude heidendom, afgebeeld door de honger en het gebrek van een verloren zoon die in zijn jammerlijke toestand werk kreeg van een aanzienlijke burger van het land. Hij werkte om maar brood te hebben, maar hij kreeg niets dan vuile varkensdraf. Daar kon hij zijn honger niet mee stillen.O, wat zijn er toch veel mensen die met deze zoon honger en gebrek lijden aan geestelijk voedsel. Ze leven in een geestelijke hongersnood. En waar komt dit vandaan? Wel, zij hebben met de verloren zoon al het goede dat zij in hun jeugd nog geleerd hadden, vergeten, verteerd en doorgebracht. Zij zijn niet tot overtuiging te brengen dat ze waarlijk met de verloren zoon gebrek lijden aan alles wat goddelijk en geestelijk is. Dat ze zo onbekeerd levende, zonder inwendige vernieuwing, gebrekkig zijn van de hoofdschedel af tot de voetzool toe, zodat er niets goeds aan hen is.

Zij laten zich integendeel wijs maken door hun medeburgers, die even dwaas en verkeerd handelen en blinde leidslieden van deze blinden zijn, dat ze aan de zaligheid niet hoeven te twijfelen, omdat ze burgerlijk en godsdienstig leven. Zij zeggen: God is toch ook genadig en barmhartig? En zo zijn ze rijk en verrijkt, terwijl ze met de verloren zoon alles missen.

J. Barueth, predikant te Dordrecht (De predikende en wonderdoende Christus, 1754)