„Uitzien naar reveil de beste route”
Verootmoediging voor God en uitzien naar een reveil behoren tot de beste route die we in kerkelijk Nederland kunnen lopen op dit moment. Dat betoogde dr. C. P. Polderman dinsdagavond tijdens een themavond over geloofsbeleving, bevinding en kerk, die was belegd door CSFR-dispuut Emèt Qenee Eindhoven/Tilburg.
Dr. Polderman gaf in een lezing aan dat er veel wordt gesproken over bevinding, maar dat er weinig uit wordt geleefd. „Bevinding wordt in de bevindelijke kerken op formule gebracht. Er wordt een heilsorde van gemaakt. Er is een gestolde, gesproken en geijkte bevinding. Een liefdesrelatie bespreken, kan niet. Echte bevinding is persoonlijk. Het gaat over een persoon, die je liefhebt.” Dr. Polderman gaf aan niet graag over bevindelijke kerken te spreken, omdat de vlag de lading niet dekt.
Hij beschreef de bevindelijke gereformeerden als een groeiende bevolkingsgroep met een bovenmodaal inkomen. Een groep die emancipeert en weinig maatschappelijk betrokken is. Ook een groep die veel van haar mensen verliest. „Ze huldigen wel een theocratie, maar durven daar niet voor uit te komen. Er is een geweldig gebrek aan echte theologen. Predikanten hebben alleen gezag in eigen kring, maar ook dit gezag is aangevochten.”
Velen vinden dat er veel mis is met de prediking, zei Polderman. „De reacties zijn niet mis: jongerenavonden, gezinskampen, studentenverenigingen.” Hij constateert een kloof tussen kerk en wereld. „De kerk kruipt in haar schulp. Het devies is: houden wat je hebt. Maar de wereld staat niet stil en kerkmensen ademen die antichristelijke atmosfeer. Zelfs onder jongeren is er een kloof. Enerzijds zijn er de progressieven en anderzijds de conservatieven. De eerste groep is teleurgesteld, de tweede past zich aan.”
Dr. Polderman schetste verschillende mogelijkheden hoe te reageren. Volgens hem wordt vooral de activistische invalshoek vaak gekozen. Beleid maken. Zelf sturen. De status-quo verdedigen. Waardoor men volgens hem in een isolement terecht kan komen. Anderen kiezen vlees noch vis en verliezen hun identiteit. De tussenweg is het voeren van een ad hoc beleid. Zorgen voor een redelijk alternatief. Niet allerlei structuren en organisaties verdedigen. De nadruk ligt dan op het onderscheiden van hoofd- en bijzaken.
Polderman ziet een voorbeeld in de ootmoedige houding van Daniël. „Verwacht het niet van structuren en van beleid. Vertrouw op God. Zie verder dan dit leven. God kan een reveil geven.”
