Syrische vluchtelingen hebben het extra zwaar nu de regio met een pak sneeuw is bedekt. Moeders stoken de schoenen van hun kinderen op om warm te blijven.

Zacht deinen enkele tientallen kolossale jachten in de Marina van Beiroet. Voor miljoenen ligt hier, streng bewaakt door veiligheidspersoneel.

Het decor van de jachthaven wordt gevormd door de besneeuwde toppen van het Libanongebergte. En achter de bergen ligt een wereld die in alle op-
zichten volledig het tegenovergestelde van de weelde op het water is.

Hier huizen de duizenden Syrische vluchtelingen die in Libanon een veilig heenkomen voor de slepende burgeroorlog in eigen land hebben gezocht. Volgens cijfers van de Verenigde Naties herbergt Libanon zo’n 830.000 ontheemden.

Ze slapen in tenten, golfplaten hutjes en andere geïmproviseerde onderkomens. En alsof dat nog niet genoeg is, worden ze nu ook nog door bar weer getroffen.

Dat moet de wereld weten, maar dat valt nog niet mee. De Libanese autoriteiten hebben een officiële waarschuwing doen uitgaan de Bekaavallei en andere ondergesneeuwde gebieden te mijden. Het leger heeft de toegangswegen afgesloten.

En dus zegt het protocol van de hulporganisatie die ons op sleeptouw zou nemen, dat er in zo’n geval niet meer mag worden gereisd. De medewerkers in het veld zitten werkeloos thuis.

De frustratie slaat toe. Te weten dat op drie kwartier rijden vluchtelingen kou lijden in de sneeuw. Te weten dat moeders de schoenen van hun kinderen op stoken omdat ze geen brandhout hebben. En er niet naartoe kunnen.

Uiteindelijk lukt het op eigen houtje toch een serie foto’s te maken, als de weg even open is. Praten is lastig, want de vluchtelingen spreken geen woord Engels. Maar de beelden zeggen genoeg. Er wordt een nieuwe vracht sneeuw voorspeld, dus snel terug naar Beiroet om niet vast te komen zitten.

Dan blijkt eens te meer hoe bepalend media voor de beeldvorming zijn. Natúúrlijk hebben deze vluchtelingen het ontzettend moeilijk. Van huis en haard verdreven. Geliefden verloren. En nu verwikkeld in een strijd tegen het barre winterweer.

Maar de tv-beelden van bibberende kinderen die op blote voeten door de sneeuw ploeteren vertellen niet het hele verhaal. Ze doen het goed – dat wel.

Maar ze gaan voorbij aan jongens en meisjes die sneeuwballen gooien, wellicht omdat ze in Syrië nog nooit sneeuw hebben gezien. Ze laten niet zien dat kinderen zich lachend verdringen om op de foto te gaan.

Zo gaat het in een vluchtelingenkamp. Het leven staat niet stil. Het menselijk aanpassingsvermogen is onvoorstelbaar, zelfs onder de meest erbarmelijke omstandigheden.

Onvoorstelbaar, maar niet onbegrensd. Want ondanks die sneeuwballen gooiende kinderen is de ellende voor deze vluchtelingen nog lang niet voorbij.

Een oplossing voor de gruwelijke burgeroorlog in Syrië is nog lang niet in zicht. Ondanks plannen om volgende maand een vredesconferentie in Genève te houden.

En dus moeten deze vluchtelingen eerst maar eens de winter door zien te komen.

Vanaf de toppen wordt Beiroet zichtbaar. In de verte deinen de luxejachten in de haven.