Geachte afgevaardigden,

U hebt een grote verantwoordelijkheid. U bent geroepen ambtelijke verantwoordelijkheid te dragen voor een kerkverband. Het laatste decennium bezoek ik regelmatig onze synodale vergaderingen. Keer op keer mag er in grote verbondenheid vergaderd worden. Het gaat er tijdens een synodebijeenkomst echter niet in de eerste plaats om onderlinge verbondenheid te ervaren. Er moeten ook besluiten genomen worden. Zo zal tijdens de synodevergadering van volgende week woensdag onder andere de uitkomst van de gesprekken die gevoerd zijn met afgevaardigden van de Gereformeerde Gemeenten ter tafel komen.

Inmiddels is het al enige jaren geleden dat de Gereformeerde Gemeenten een hand hebben uitgestoken naar ons. Ruiterlijk zijn de kerkrechtelijke missers uit 1953 erkend. Sindsdien wordt er nagedacht of er behalve kerkrechtelijke zaken ook een theologisch geschil is tussen beide kerkverbanden. Dit denken duurt nu al drie jaar. Als er sprake is van verschil, is dit blijkbaar niet eenvoudig uit te leggen. In afwachting van een antwoord lijkt het mij onze plicht eens écht over eenheid na te denken.

Onlangs heb ik het boek ”Opdat de bediening niet gelasterd worde” van James Durham herlezen. Durham geeft in zijn boek duidelijk aan dat het in de eerste plaats om waarheid gaat. Als deze gevonden wordt, is eenheid een plicht. Wij mogen niet berusten in de huidige kerkelijke situatie. De Koning van de Kerk heeft het bevel nagelaten: „Opdat zij allen één zijn (…) opdat de wereld gelove dat Gij Mij gezonden hebt” (Joh. 17:21).

Wellicht denkt u: het gaat in de eerste plaats om waarheid. Wel, dan heb ik aan u, geachte afgevaardigden, een voorstel. Om te weten of we in de waarheid één zijn, is het in de eerste plaats van belang om écht naar elkaar te luisteren. Om dat te bereiken stel ik voor om de kansels voor elkaar open te stellen. Laat de plaatselijke gemeenten predikanten uit Gereformeerde Gemeenten uitnodigen in doordeweekse diensten. Luister eens wat deze predikant nu werkelijk zegt. Spreek er eens met elkaar over na de dienst.

Hoe is het mogelijk dat we wel samen GBS-toogdagen houden, een dagboek uitgeven waar predikanten van beide denominaties in schrijven en gezamenlijke jongerenavonden houden? Dan moet er geestelijke herkenning zijn, dat kan niet anders. Daarom lijkt het mij vooral zaak om vooruit te kijken in plaats van alleen achterom te zien. De ledeboerianen en de Kruisgemeenten herkenden elkaar in de Woordverkondiging. Het lijkt mij van belang dat we elkaar, nu we zestig jaar gescheiden opgetrokken hebben, weer vinden onder het Woord. Is de Woordverkondiging niet het meest wezenlijke van het kerkelijke leven?

Het Woord moet zuiver, ontdekkend en christocentrisch gebracht worden. Laten we bij elkaar luisteren of we elkaar hierin herkennen. Als er van herkenning geen sprake is, kan er ook geen sprake zijn van eenheid. Maar als er nu wel herkenning is? Dan is er maar één plicht, een dure plicht. Het bevel opvolgen dat Christus zelf Zijn Kerk heeft gegeven. Alleen in die weg is zegen te verwachten. Voor u, uw gemeente, uw kinderen, ja, zelfs voor Nederland.

Beide kerken zijn niet volmaakt. Toch zijn gebreken geen reden om elkaar niet op te zoeken. De (mogelijke) verschillen vormen juist een goede reden om met elkaar in gesprek te gaan. Om gesprekken 
te voeren met kerkelijke status. 
Gesprek geeft juist meer duidelijkheid.

Wees u ervan bewust dat u de verantwoordelijkheid draagt voor het geheel van het kerkelijke leven. Verlangt u ook meer naar de levende Woordverkondiging dan thans het geval is? Laat dat ook meewegen. Zou dat ook niet een reden kunnen zijn om eens een predikant van buiten ons kerkelijk leven uit te nodigen? Vooral met het oog op onze jongeren en onze eigen kinderen. Ik ben ook vader, dat weegt mij zwaar. Juist in de huidige tijd is de noodzaak van de levende Woordverkondiging, recht op het hart, zo noodzakelijk. Er zijn zo veel schapen zonder onderherder. De Heere geve in de eerste plaats hiervoor aanhoudend gebed.

Afgevaardigden, ik hoop u op de synode te ontmoeten. Ik spreek de hartelijke wens uit weer in onderlinge verbondenheid bijeen te zijn. Maar ik spreek vooral de wens uit: Zoek, eenheid. Pas dan wordt de breuk écht geheeld.

Gods zegen toegewenst,

Met hoogachting,

Geert Jan Rozendaal

De auteur is lid van de Gereformeerde Gemeente in Nederland en betrokken bij het kerkelijke jongerenwerk.