Niet Bussemaker, maar de Bijbel bepaalt mijn keuzes, zegt drs. A. M. P. C. van Hartingsveldt-Moree. Vorig jaar publiceerde ze ”Dagelijks volgen”, een bundel Bijbel­studies voor vrouwen. „Daarin gaat het over Gods bedoeling met ons leven. Als je de Bijbel daarop bestudeert, staat er veel meer in over het dagelijks leven dan wij vaak denken.

Boven alles staat dat we zijn geschapen om voor de Heere te leven; om Hem te dienen en te eren. In de tweede plaats ben je er voor je man en voor je kinderen, als je die krijgt. Daarna voor je huishouding. En pas na dat alles gaan talenten een rol spelen. Je moet je eerst afvragen wat in Bijbels licht je taak is; dat wordt niet bepaald door je opleiding.”

Van Hartingsveldt werkte als ortho­pedagoge bij DGS –nu Driestar Educatief–, maar bouwde haar werk af toen ze haar eerste kind kreeg. „Onze kinderen hebben inmiddels de leeftijd van 13 tot 19 jaar, maar ik heb nooit meer overwogen een betaalde baan te zoeken. Er is allerlei schrijfwerk op mijn weg gekomen; dat kan ik vanuit huis doen.”

Talenten

De Elspeetse werd medewerkster van de GezinsGids en is sinds 1999 redactielid. Tal van Bijbelstudies voor kinderen werden later gebundeld. Ook bezinnende bijdragen voor vrouwen verschenen in boekvorm.

Een van haar conclusies is dat de gelijkenis van de talenten (Matth. 25) nogal eens verkeerd wordt uitgelegd. „We deinen vaak mee op de golven van de tijdgeest, ook als er wordt gesproken over het ontplooien van talenten. In de Bijbel staat nauwelijks iets over natuurlijke talenten; wel veel over geestelijke gaven. Zelfs in de gelijkenis van de talenten gaat het niet zozeer over verstandelijke vermogens, maar over het omgaan met de genademiddelen.”

Het leven staat in eeuwigheidsperspectief, zegt Van Hartingsveldt. „Bij het laatste oordeel zullen we niet tegen de Heere kunnen zeggen dat we beantwoord hebben aan ons levensdoel door onze talenten te ontplooien. Dan vraagt God naar vruchten van geloof en bekering. Gods taak­omschrijving volgen staat niet alleen haaks op onze maatschappij, maar ook haaks op ons hart. Het is nodig om gewillig gemaakt te worden om naar Gods wil te leven en om biddend daarin een weg te zoeken.

Deze tijd heeft Bijbelse vrouwen nodig, die de bedoeling van het leven begrijpen en ook in de dingen van elke dag de wil van de Heere volgen. Dan hoef je vrouwen die met werken stoppen niet uit te spelen tegen degenen die nog een aantal uren blijven werken. Als je de Bijbelse prioriteiten aanhoudt, wijst het zich eigenlijk vanzelf. Als je stille tijd of de gesprekken met je man onder het werk lijden of als je de kinderen uitbesteedt, moet je je afvragen of je het juiste evenwicht in je leven hanteert.”

Geen verloren jaren

Erika van Dijk-Kievith (37), gehuwd met Bas van Dijk (zelfstandig ondernemer) en moeder van vier kinderen (8, 10, 11, 13), werkt 2,5 dag per week als leerkracht in groep 4 op de Stadhouder Willem III-school in Ede.

„De uitspraken van minister Busse­maker zijn werkelijk te gek voor woorden. Moet ik me echt schuldig voelen omdat ik zeven jaar niet buitenshuis heb gewerkt, maar voor de kinderen zorgde? Daar hebben mijn man en ik destijds samen welbewust voor gekozen. Intussen zitten de kinderen allemaal op school en heb ik alle ruimte om 2,5 dag te werken als juf. We hoeven eigenlijk nooit oppas voor hen te regelen, omdat mijn man als zelfstandig ondernemer vanuit huis werkt en hen makkelijk kan opvangen.

Als we de keus nu weer moesten maken, deden we hetzelfde: thuis voor de kinderen zorgen. Ik heb die zeven jaar thuis nog nooit als verloren jaren gezien. Voor de kinderen zijn ze ontzettend belangrijk. En nog koester ik de momenten met m’n gezin, die we gelukkig veel hebben.

Als je Bussemaker moet geloven, mogen we er in een relatie, en zeker in een huwelijk, al niet meer van uitgaan dat we bij elkaar blijven. Omdat 33 procent van de huwelijken misloopt, wil ze ook de andere 67 procent van de vrouwen dwingen financieel on­afhankelijk te zijn. Dat zou in mijn geval betekenen dat ik vijf dagen per week moet gaan werken. Dat is hetzelfde als de kinderen hun moeder ontnemen.

Nee, laat mij maar voor de kinderen zorgen. Dat ik daarnaast kan werken, is mooi meegenomen. Ik doe het ook graag en hoop volgend cursusjaar zelfs aan een opleiding te beginnen. Omdat ik geniet van m’n werk en me graag wil specialiseren. En niet omdat ik onafhankelijk wil zijn. Wederzijdse afhankelijkheid past juist bij een gezonde en duurzame relatie waarin je samen het leven deelt, inclusief de zorg voor de kinderen. Ik ben en blijf in de eerste plaats moeder. En daar ben ik trots op ook.”

Veel kritiek op de uitspraken van minister Busse­maker. Drie reacties op Twitter:

Misschíén ben ik afhankelijk van m’n partner, maar hij ook van mij. Als ik morgen de benen neem, kan hij niet naar z’n werk.

Volgens lijn van emancipatienota Bussemaker komt er binnenkort aanklacht tegen de natuur, wegens discriminatie: Maakt verschil man/vrouw.

Alle vrouwen aan het werk! Welk werk?

Corrie van Brenk van de ambtenarenbond Abvakabo FNV:

Een van de belangrijkste dingen is dat wij (in Nederland, red.) de gelukkigste kinderen van de wereld hebben. Dat komt doordat ze veel met hun ouders doen.

Citaten uit twee internetcommentaren:

Moeders zorgen voor kinderen. Vader zorgen ervoor dat moeders voor kinderen kunnen zorgen. Dat is de gouden regel van elke gezond gezin en elke gezonde samenleving. (…)

Is het echt zo simpel? Ja, in de kern wel. Natuurlijk valt er op het gezonde basispatroon wat te variëren. Wellicht is er soms wat voor te zeggen dat moeders een deeltijdbaan hebben, zodat ze contact houden met een werkomgeving die haar eigen zakelijke sfeer kent die voor even een weldadige afwisseling met het huishouden oplevert. De ene vrouw is de andere niet, sommigen zal dit goed doen, anderen beperken zich liever tot de kinderen.

Het voordeel van veel onbezoldigde moeders is echter dat die de samenleving menselijk laten ademen. Omdat ze, bijvoorbeeld als de kinderen naar school zijn, hun eigen tijd kunnen indelen, hebben ze de ruimte om nog eens naar iemand anders om te kijken. (…)

Ondanks de bestendige overheidspogingen hun hersenen te spoelen, zijn om de een of andere reden Nederlandse meisjes en vrouwen veel trouwer aan hun natuur gebleven dan hun buitenlandse zusters. Ze willen vaak wel een deeltijdbaan, maar hun hart ligt bij hun gezin. En omdat dat zo is, geeft het betaalde werk hun vaak een ongemakkelijk gevoel. (…)

www.katholieknieuwsblad.nl

Bussemaker: „Vrouwen moet af van dat eeuwige schuldgevoel over hun gezin. Ze zouden zich eerder schuldig moeten voelen over het feit dat de overheid zo veel in hen heeft geïnvesteerd.”

Schaam u, mevrouw Bussemaker. Moeders die liefdevol zorgen voor hun gezin verdienen al onze steun en waardering. Wat zij doen, is onbetaalbaar. Uw investering in hen is er niets bij. Zíj investeren in deze maatschappij, door er te zijn voor hun kinderen. Zij kiezen voor meer onzekerheid en afhankelijkheid wellicht, maar geven hun kinderen daar warmte en toewijding voor terug.

U pleit voor emancipatie? Voor onafhankelijke moeders? Voor vrijheid? Het is niet meer dan een schijnvrijheid. U wilt niet alleen bepalen hoeveel uren zij aan hun kinderen besteden, u dicteert zelfs hoe zij zich moeten voelen: schuldig, omdat hun kinderen boven hun carrière gaan.

Column ”Geef toegewijde moeders hun eer terug” op basnatuurlijk.wordpress.com.

Reacties op Facebook:

Beledigend taalgebruik van Bussemaker. Alsof al die vrouwen in Nederland die geen betaald werk verrichten een stelletje potverteerders zijn. Wist u, mevrouw B., dat een groot deel van de Nederlandse samenleving gedragen wordt door vrouwelijke vrijwilligers en mantelzorgers, die allemaal teren op de zak van hun man? Van je seksegenoten moet je het als vrouw maar hebben.

Opvallend dat deze minister vrouwen zo’n schuldgevoel aanpraat. Intussen breekt de PvdA de kinderopvang af.

Los van de vraag waar ze zich mee bemoeit: vrijblijvend iets roepen zonder daar beleid aan te koppelen is populisme.

Tja, zo kan ik ’m ook wel van Jetje geven: „Te veel mannen ‘teren’ op de verzorging door hun vrouw.”