Berggids Hansueli Klossner had het de dag ervoor al met een uitgestreken gezicht verklaard. Zijn beroep is echt niet gevaarlijker dan dat van de eerste de beste journalist. Dat was op het randje van een 80 meter hoge ”Gletscherschlucht”. Diep onder ons in het ravijn kolkte de rivier, de Schwarze Lütschine.

„Stap maar over de rand.” Met twee handen krampachtig aan het touw gaat het naar beneden. „Afzetten met de voeten”, brult Hansueli. Abseilen is vooral eerst jezelf overwinnen. En vooral niet naar beneden kijken. Het is een aparte gewaarwording. Ooit zochten ijsmassa’s hier hun weg. Nu is er van de gletsjer -in dit geval de Unterer Grindelwald Gletscher- weinig meer te zien.

Een gladde richel verspert de weg. Het uitsteeksel is te klein om fatsoenlijk een voet op te zetten. Dat is ook niet de bedoeling. Na opnieuw een flinke afzet zweef ik als het ware door de lucht. Om daarna dankzij eigen onoplettendheid tegen de kale rotswand te stuiteren. De verplichte valhelm is zo’n gek idee nog niet. Een door mensenhanden aangelegd plateau vormt een tussenstation op deze zogenoemde Spider Highway. De tweede etappe richting rivier is leuker. Oefening baart nu eenmaal kunst.

Volop in beweging

Deze oefening blijkt slecht een voorproefje. Want Hansueli wil ons een echte gletsjer laten zien. „Mijn project”, zo noemt de baas van de sneeuw- en bergsportschool Grindelwald Sports dat liefkozend. Daarvoor moeten we eerst 890 houten traptreden langs de flanken van de Wetterhorn omhoog. De route is een toeristische trekker. Ouden van dagen tot en met peuters wagen zich aan de klim.

Van de ijsmassa’s van de Oberen Grindelwald Gletscher kunnen zij echter alleen maar op een afstand genieten. Een enorme kloof verspert de weg. Dat is niet altijd zo geweest, doceert Hansueli. Gletsjers zijn volop in beweging. Afgelopen zomer, met zijn hoge temperaturen, smolt het ijs als sneeuw voor de zon. „Vijf centimeter per dag.”

In de jaren zestig kalfde de Oberer Grindelwald Gletscher ook sterk af, zijn uitlopers kwamen niet lager dan zo’n 1350 meter hoogte. De jaren zeventig en tachtig brachten veel neerslag en de ijsmassa’s daalden weer af naar zo’n 1200 meter. In het jaar 1986 was de gletsjer het langst. Warmere zomers en minder sneeuw en regen hebben de gletsjer sindsdien ongeveer een kilometer teruggedrongen. „De gletsjer wordt niet alleen korter, maar verliest ook volume”, weet Hansueli. „Minder druk van de ijsmassa’s op de rotswanden kunnen kleine lawines tot gevolg hebben.”

De berggids is echter optimistisch. Hij gelooft niet zo in de sombere verhalen over de gevolgen van het broeikaseffect. „Waarom zouden we de moed verliezen? Gletsjers kunnen ook weer aangroeien, zo hebben we eerder gezien.” Het is zijn wens om de kloof die nu tussen de gletsjer en het toeristische plateau gaapt door middel van een hangbrug te dichten. „Mensen moeten ’m goed kunnen bekijken.”

Adrenaline> /b>

Onder zijn begeleiding kan dat ook, via de stalen kabel en een katrol. Met een vlotte beweging gespt hij het stalen wiel aan mijn veiligheidsgordels. „Neem maar een flinke aanloop.” Een paar handenvol toeristen staan zich -veilig achter de hekken- te vergapen aan zo veel waaghalzerij. Maar opnieuw verzekert Hansueli het: „Dit is niet gevaarlijk, zolang je maar doet wat ik zeg.” En inderdaad, het is opnieuw een belevenis die de nodige adrenaline losmaakt.

Voor het beklimmen van de gletsjer moeten de stijgijzers onder de schoenen. Met zijn pikhouweel hakt Hansueli een trappetje uit in de spekgladde ijswand. Aan grote schroeven bevestigt hij de ’trapleuning’.

Waar een normaal mens al zijn aandacht nodig heeft bij het bestijgen van de treden, neemt de berggids al hakkend zijn mobiele telefoon op. „Ja, we zijn bijna op de gletsjer.” Gelukkig wel. Het wordt tijd voor enige vastigheid onder mijn bergschoenen.

Voor meer informatie over sportieve activiteiten in de Jungfrauregio: Zwitserland Toerisme, tel. 00800 100 200 30 (gratis) of www.grindelwaldsports.ch.