„En haastelijk uitgaande van het graf, met vrees en grote blijdschap, liepen zij heen om het Zijn discipelen te boodschappen.”

Het is een heilvolle en troostrijke waarheid: Jezus is opgestaan. Wanneer men echter in de zonde leeft en zich durft vleien: „Jezus is ook voor mij gestorven en opgestaan”, dan bouwt men het huis van zijn zaligheid op een jammerlijke zandgrond, die het zeker eenmaal zal begeven. Vraagt u wellicht hoe men dit weten kan? Het antwoord van de engel tot de vrouwen: „Gij zoekt Jezus, Die gekruisigd was”, zal het u zeggen. Is het zo dat u Jezus zoekt? Gaat uw hart naar Hem uit, om door Hem gereinigd en verlost te worden? Heeft u zich leren kennen als zo verdoemelijk, zo walgelijk vanwege uw snode zonden, dat u een mishagen vond aan uzelf? Hebt u, door genade, van alles buiten Jezus af leren zien, en was het ook uw ootmoedige vraag: Goddelijke Jezus, wat moet ik doen om zalig te worden? Is het u in waarheid om Hem te doen en getuigt daarvan uw eenzame afzondering, dat u Jezus zoekt en Hem biddende voor uw hart begeert? Was er bij u een droefheid naar God, die een onberouwelijke bekering werkt tot zaligheid, waardoor u geen rust vond voordat Jezus als tot uw ziel sprak: „Ik ben uw Heil”? Of nog anders vermeld: Getuigt Gods Geest zo met uw geest dat u in waarheid zoeker van Jezus bent?

D. A Detmar, predikant te Ede (”Enige eenvoudige Godvruchtige oefeningen”, 1828)