„Er is zich een tragiek aan het voltrekken, God lijkt uit Europa te zijn vertrokken. De afwezigheid van God wordt overal gevoeld; in traditionele, maar ook in evangelische kerken. Ook daar staat de achterdeur wijd open en niet weinigen verlaten via die deur, vaak teleurgesteld, de gemeente waar ze enige jaren tevoren zo enthousiast werden ontvangen. Aantrekkelijke samenkomsten, vol met moderne muziek en geestelijke liederen die het gevoel aanspreken –het leek toch allemaal zo mooi– maar dat alles heeft het niet kunnen redden. Ook jongeren haken massaal af.

(…) Natuurlijk wordt de Gemeente van Christus bewaard en zullen de poorten der hel haar niet overmeesteren. Maar het Europese christendom wordt getroffen door de toorn van God inzake Zijn volk. We hebben hier, in Europa, de Joden uitgeroeid en dat kan niet onopgemerkt blijven in de cultuur, maar ook niet in de kerk. De kerk heeft het onvoorstelbare verderf van het nazidom als zoutend zout niet kunnen tegenhouden. Sterker nog, er zijn er die beweren dat Hitler tegen kerkelijke leiders zei, dat hij niet anders deed dan al in de kerkelijke theologie stond beschreven, namelijk de ontkenning en de afschaffing van de Joden als volk. Als volk van God! Nu de Joden er niet meer zijn, gaat het ook de kerk slecht. Wij hadden de God van Israël voor onszelf geclaimd, zonder met Israël rekening te houden. We zochten een Judenrein koninkrijk. Toen is God ook weggegaan. Hij nam de kandelaar mee.”