Dat proces van een autoritair en corrupt stelsel naar een democratie begon na de val van president Zine al-Abidine Ben Ali in januari 2011. Het verloopt in Tunesië ondanks alles relatief beter dan in andere landen van de Arabische Lente, maar hoe groot de invloed is van de kennelijk politiek gemotiveerde moordaanslag moet nog blijken. Het heeft Tunesië diep geschokt, vergelijkbaar met de schok na de politieke moorden in Nederland op Pim Fortuyn in 2002 en op Theo van Gogh in 2004, aldus Zemni. De schok is mede zo groot omdat ook in Tunesië politieke moorden zeldzaam zijn.

Hij ziet in de vele betogers die na de moord de straat opgingen een teken dat de afkeer van politiek geweld breed leeft, want Belaid was van een kleine politieke beweging. Hij was een extreemlinkse figuur die niet de grote thema’s van de revolutie naar voren bracht, maar hij was bekend en de betogers, velen geen aanhangers van zijn denkbeelden, stellen dat ze dit niet pikken.

De moord heeft een hoop ongenoegens naar de oppervlakte gedreven. Zo ontbreekt er al enige tijd „een efficiënt beleid dat zich richt op de noden en vragen van de bevolking, op economisch en sociaal gebied.” Bovendien is het opstellen van een nieuwe grondwet een veel trager proces geworden dan was aangekondigd en onderhandelingen over een nieuwe regeringsploeg leidden tot dusverre nergens toe.

Toch is de Gentenaar Zemni, van wie net een boek over de verschillen in de landen van de Arabische Lente is verschenen, niet pessimistisch over Tunesië. Het is duidelijk dat het land in een constitutionele crisis verkeert, maar dat overkomt bijvoorbeeld België ook wel eens en het verlamt het land niet. Het overgangsproces kan vertraagd worden, maar het kan in Tunesië op de rails blijven.