Rampspoed
Hoog steeg het water, laag lag het land. Wat betekent nou zo’n dijkje, daartussen? De storm joeg de zee het land in, door de dijken, en erover. Er vielen veel slachtoffers, en er werd veel verwoest. Littekens bleven, onuitwisbaar. De ramp, zeggen ze in Zuidwest-Nederland, en dan weet iedereen dat de watersnood van 1953 wordt bedoeld.
Deskundigen hadden allang gewaarschuwd dat die dijken te zwak, te smal, te laag waren. Maar het was al zo lang goed gegaan, en Nederland was druk met de naoorlogse wederopbouw, en met het geharrewar in Nederlands-Indië, en met de militaire dreiging van het Oost-Europese communisme, en met zo veel zaken meer.
En toen kwam de zee, verraderlijk en nietsontziend; gutste het land in, sleurde mee wat hij tegenkwam. Een groot deel van de delta liep onder. De zee doorbrak de waterwering, nam 1837 mensenlevens, doodde heel veel vee en velde gebouwen alsof het kartonnen doosjes waren. Het veranderde de levens van mensen; het veranderde het hele gebied voorgoed.
Wonden schrijnen, ook nog na zestig jaar. Jonge generaties proberen zich in te denken wat de ouderen meemaakten, en waarover ze soms zo moeilijk praten konden. De ramp is er nog steeds, in de hoofden en harten van mensen; in het dorp en landschap om hen heen.
www.rd.nl/ramp voor live-uitzending van een herdenkingsconcert in Vlissingen, vanavond om 19.30 uur Lees in Digibron meer artikelen over de watersnoodramp. www.watersnoodmuseum.nl